Devrim Tülay Şiirleri - Şair Devrim Tülay

Öyle aşklar yaşadım ki
Hiç yoktular…
Serilip bozkıra sere serpe
Papatya falları tuttum
Kelebekle yarıştım

Bozlak kuytularında sakla beni
Sevdanın rengi siyah
Düşlerine uzanayım…
Sen ninniler fısılda

Her şey bir sonla başlar

Mutluluk…
Sonrası hüzün.

Aşk neden-nasıl/ ların arasında kaybolurken
Can olur,
Akar ruhun en derin kuytusuna
Ve…
Aşk işlenir günden güne,

Akıl vakti kar boşluğu

Siyah değildi gecenin rengi
Şaşkın sevinçle, sevdim o gidişi
Sökerken canın iliğini tenden
Öylesi samimi

El ayak çekilmişken uyanık vakitlerden
İnceden bir keman sesi ilişiyor kulaklarıma
Hava da üzerime yapışan buhar
Geçit vermiyor uykuya
Ter olup akıyorum mısralara
Düş topluyor şiir

zulamda,
vakumlanmış lügatim
açılsa…
şefkati, ab-ı hayat
hiddeti, Azrail gölgesi

Kaldır gözlerini ama beni görme
Evvelden çıkagelen merhabaya kesil
O ilk, yalın gülüş.
Ayazda kalmışsın besbelli
Dudakların üşümüş
Sokul…

Her dalışımda ummanına yosun gözlerinin
Yetim bir aşk karşılar beni
Vurur yüzüme tokat misali
Yetemediğim el
Veremediğim mutluluk

Yamalı yıllar var elimde işlenmiş
Bohça yaptım çıktım yola
Son peronun isli havasında
Kırık bir iskemle
Üşüyorum…