Devrim Tülay Şiirleri - Şair Devrim Tülay

şu gölge ki
aslı boyumu aşan

kimliği kırık yolcu!

annemin duası

Gittin…

Arsız banklarda sabahlar gölgen
Loş ışıklar örter üzerini
Kırmızı yağmurlarla yıkanır ruhun

hiçbir şey duruşum kadar güçlü değil
hiçbir şey sessiz değil duyulduğu kadar
ve her şey anlamını yitirmiş, hiçbir şeyken sensiz zaman
uğulduyor gece
yorgan, döşek kesmiyor ayazı
ve birsürü şey...

düştü mü kar, saçlarının dalgasına?
eririm.. bilirsin
takılsa rüzgara teli

şen mi güzel çocuk, pamuklar arasında?
buz tutmuştur elleri?

Kara Kente Düşünce Yıldız

“Dedim;
-Gitmek mi zor, kalmak mı?
Dedi;
-Kalmak da gitmek aslında”

bir palyaçonun gözlerinden aktım dün gece
sen uyuyordun

güldürdügüm yüzlerden acıyı kopyaladım kendime
hüzündüm
hazan oldum

eksik kalan tüm yanlarımdasın..
kelimelerin dolgu
ruhuma üflenen esrik sevda
başkalaşıyor siyahım…ateşin ışık saçan yönündesin
nefesim nefesine tutkun
keman, sen ve düşmeye mahkum yağmur tanecikleri

Ve sonra
Göğümün varını yoğunu çaldılar
Bakakaldım…
Yoktu gözümde değeri, güldüm
Ömrüm, yitik bir yıldızın içinde saklı
Kayarsa ölürüm

Çocuksu kahkahalarla koşma vakti çoktan geçti
Büyüdük sevgili…
Uçurma aklını ebruli düşlerle
Düşersin…
İpin diğer ucu
Yıldızların çok ötesinde

“Zamanın sillesi bu, yüzümüzde kızaran
Bırak aklasın kendini”

Arama beni sevgili,
Hatıralar arasında
Yıkık, virane, eskiyim şimdi