Destan Özden Şiirleri - Şair Destan Özden

Anlat xalo,
Siyabend xecê aşkı
Bir alaca geyiğin kurbanı mı?
Dengbêjlerin sesinde titreyen
Siyabend xecê aşkı mı?
Süphan dağı, serhed

Anne ben kaçağa gidiyorum
Barut kokusu ekmeğin tadı
Bir katırın sırtında umutlarım
Coğrafi yanlarım, yarınlarım yaralı
Bir yudum kaçak çay tadında
Göz yaşını merhametle öptüğüm

Resimleri yaktım
Anıları da
Hatıraları da
Pencerenin önüne bir son bahar astım
Kapı eşiğinde apansız bir ayaz
Kurumaya yüz tutmuş bir yarayı yaktım

İnsanlıktan mahrum
İçi çürümüş
Hayatın derinliğini bilmeyen
Aptalların çağındayız.

Gülüşümüz bölünmüş
Eski bir fotoğraf karesi
İstesemde artık öpemem seni.

Aşk;
Önce ince saz makamıyla başlar
Sonra türküye dönüşür
Sonra acı
Sonra yara
Sonra göz yaşı

Dalıp dalıp gidiyor bugün yüreğim
Küçük bir kasabının sarı yapraklar dökülmüş
Hüzünlü tren garındayım
Kendime yeni yolculuklar alıyorum
Ajans haberlerinde ölmüş çocuklar
Mevsim kontra, gün faili meçhul

Duydum ki, bu gece yola çıkmışsın
Gece uzun, sabahları pek ayazlı
Sabah burda olacakmışsın
Üşürsün sıkı giyinseydin
Aylardan kasım, parmak uçların narin
Bavula, bir çift eldiven koysaydın

Gülüşün; yüzüme, tenime çarpıyor
Ütsü başı yırtık, bir oyuncak sevinci gibi
Çocukluğum gözlerine koşuyor
Sana koştuğum sokakta
Yağmurla karışık kokun çiseliyor
Öyle bir rüyada uyandım ki

Gün batımı, hüzünlü bir akşam üstü
Parkta oturuyorum
Karşımda yüzü tebessümlü
Baloncu bir amca
Bir çocuk; anne balon al
Annesi; kızım üstümde para yok