Destan Özden Şiirleri - Şair Destan Özden

Gün batımı, hüzünlü bir akşam üstü
Parkta oturuyorum
Karşımda yüzü tebessümlü
Baloncu bir amca
Bir çocuk; anne balon al
Annesi; kızım üstümde para yok

Bazı insanlar kütüphanedir
İnsana çok şey katarlar
Bazıları da;
Çok şeyin kaybına neden olurlar.

Seni mutlu etmenin tadı var
Dilimin ucunda
Ne güzel umut ekiyorsun
Papatya falına
Güne merhaba diyen, göğün mavisi
Papatya yapraklarını süzen

Bugün radyoda, bir türkü dinledim
Dil bilmez yüreğim
Söz verdide gelmedi
Bi haber zalım
Her zerreni çok özledim..

Bir AHMET KAYA şarkısıyım bu gece
Yüreğimde sevda
Yüreğimde kavga
Yüreğimde isyan
Yüreğimde kırılmış umutlar
Yüreğimde avutamadığım bir çocuk ağlaması

Bir gün gidersem,
Soranlara;
Mavi'yi
Şiir'i
Eylül'ü
Ve papatya'yi

Aylardan eylül, günlerden cumartesi
Bir hayat kadını, camdan caddeye bakıyor hüzünlü
Kadın çok namuslu
Geri kalan herkes namusuz
Bir sokak çocuğu
Sattığı mendille, silemiyor sümüğünü

Ah diyorum cigeramın
Buda hayatı, bütün derinliğini ve, çıplaklığıyla
Yaşadığımın nişanesidir
Çocuklar diyorum, çocuklar cigeramın
Ömrüme sebep olacak olan'da budur
Bir kadın, def çalışıyor içimde

Bir kadın gördüm, çekmiş iskemleyi
Oturmuş çay ocağına
Saçları şiir
Kokusu bir başka coğrafya
Bir enstrüman kirpikleri
Gülüşü oturmuş divana

Söyle bana çiçeğim
Faşizm;
Şiir bilir mi
Türkü söyler mi
Can bilir mi
Yoksulluğun gölgesinde,