Derya Akgün 2 Şiirleri - Şair Derya Akgün 2

Amborgo
Zengini fakir
Fakiri hepten yoksul eden kıtlık
Kasıp kavurur Filstini açlık,hastalık
Ana bir lokma aş bulamaz yavrusuna

Zaman imbiğinden dimağımıza süzülen tortulardır anılar;
Kimi zaman mesrur eder, kimi zaman ah ettirir o anlar.

PAŞAM’A

2004 Yılı ESDERin düzenlediği “Öğretmen “ konulu yarşmada ilçe 3.sü “Anneciğim Seni Çok Seviyorum”(Düzyazı)

Anneciğim Seni Seviyorum
Mini mini küçücük ellerini sımsıkı yummuş,avazı çıktığı kadar bağırıyordu.Hastane odası tüm hastane odaları gibi kasvetli ve o kendine has kokusu ile insanın içini bayıltacak kadar da ağırdı.

“Asım’ın nesli diyordum ya nesilmiş gerçek,
İşte çiğnetmedi namusunu çiğnetmeyecek! ”
Yüz yılın başlarında Türk gençliğine bu coşkun duygularla seslenen Akif ne kadar içten, ne kadar da inanç doluydu gençliğe…
Ülke bir kan deryasına dönmüş, toz, duman kasırgaları, kara bulutlar kaplamıştı aziz vatanı. Ülkenin her kıyısında her bucağında bir cephe açılmış, on beşinde fidanlar ”Hey on beşli on beşli /Tokat yolları taşlı/On beşliler gidiyor / Kızların gözü yaşlı” türküleri ile cepheye sevk edilir olmuştu. Ne acıdır ki ağıt olan bu türkü ile şimdilerde oynanıyor, göbekler atılıyor. Çocuk yaştaki bu yiğitler ana eliyle kınalanıp kınalanıp bayramlık koçlar misali gümbür gümbür gittiler ölüme. Bu ülke için, vatan namus, için…
Akif haklıydı. Bu nesil, ecdadına layık, şanlı mazisine layık, Mehmetçik adına layık, her şeyden fazla ”insanlığına” layık kutlu bir nesildi. Kimisi daha lise sıralarındayken gönüllü olmuştu, şahadete; kimisi Tıbbiye talebesiyken. Vatanı candan aziz bilmişler, o yar için serden geçmişlerdi. Onlar düşünmeden canlarını verdiler vatana, vatan can buldu o yiğitlerin kanlarıyla.
Aradan bir asır geçti, vatan aynı vatan, mazi aynı mazi, millet aynı millet ama? ... Nesil acaba aynı nitelikte bir nesil mi?

Aşk,
Nice gül yüzleri soldurur
Kimini Mecnun eder çöllere düşürür
Kimini Ferhat eyler dağları deldirir
Kimini canından bezdirir
Aşk,

Yılların
Yolların ötesinde
Saklı kalmış bir sevdaydı bizimkisi,
Beklemeye mahkum
Beklemeye zincirli…

Yokluk içre Adem
Adem içre ben kondum
Adem’den Havva’ya
Akan yol ben oldum.

Kabili Habil’e düşman eden

Bir tarağın dişleri gibiyiz,
Hepimiz bir diğeri ile eşit.
Belki farklı,
Diğerinden dilimiz,
Belki de rengimiz,
Ama hepimiz soluyoruz aynı havayı.

Benim babam; can parçam, yüreğimin yarısı… Sen gideli yaklaşık beş yıl oluyor. İçimdeki kor inan bir an olsun sönmedi. O kocaman ve sıcacık ellerin hala elimde sanki. Bazen kokun geliyor burnuma. Bir an birinin sesinin tınısında buluyorum senin sesin o tatlı sesini.
Sen gideli benimde göğümde kocaman bir delik açıldı sanki. Gökyüzüm parçalandı. Tüm zararlı ışınlar, sağanak sağanak yağdı üstüme. Koruma kollarım delindi hayata karşı. Sen varken daha mı güzeldi çiçekler? Deniz daha mı maviydi? Daha mı tatlıydı şeker ve ben daha mı bir Derya’ydım bilmiyorum. Tek bildiğim ruhum ruhumun ikiz eşi ben yarım yamalak eksik kaldım. Ve biliyorum ki artık hep ama hep böyle kalmaya mahkumum.
Bazı kelimeleri kullanmak nasıl da lüksmüş meğer! “Baba” kelimesi benim lügatime yasaklı 31 Ekim 2011’den beri. Bir kaderdaşım var. Vural. Onun babası da seninle aynı gün terk etmiş dünyayı. Onunla dertleştik bir gün. Acı aynı, çare yok. Babasızlık onun yaşında da zor, benim yaşımda da, ne yazık ki. Acıyı bölüştük; sizleri hayırla yad ettik.
Babam; bozkırın yürekli yiğidi, Mert, cömert, merhametli, cesur babam! İster burada ister edebi alemde ol, hep yüreğimdesin, ve öyle de kalacaksın. Kavuşma günümüze kadar bu kalp senin için atacak. Ve bana bıraktığın “Senin kızın olma” şerefiyle yaşayacağım.
Alemin yiğit babası ruhun ebediyete kadar huzur bulsun ve adın hayırla yad edilsin! ...
KIZIN: DERYA

Acelen neydi a bebek
Cee dedin bıraktın gittin beni
Bana mıydı kızgınlığın, kırgınlığın
Yoksa daha görmediğin dünyaya mı?

Minicik patiklerin elimde