Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

ki çocukluğum benim...

alın terini hiç yıldızlarla serinletemediğim
kanlı yolları hep saçlarımızda
o yaşam denilen şey
zulmet ve külfet

Bilirsin!

Kış akşamları üşümelere eğilimlidir
Rutubete ayrılık sonrasında gözler
Bunları daha önce de söylemiştim
Ve demiştim ki

Bu, bileylenmiş bir çığlıktır,
Keser günün göbeğini
Sesin karışması bulanık sulara
Ve suyun kendini döve döve
Yosun giydirmesi bu kayalara

İçime bir kuyu açtım
Çocuklarla doldurdum içini
Ayaklarına ağır taşlar bağladım
Misket ve çelik çomağın
Ki sektirip tekrar keder

Ve...
Çitiştirir karanlığın incizapı
Coğrafyamın saçlarını

Ve..

Eğer artık kuş seslerine bile ustura çekmişse pencerler
Sinek kaydı traşı ile okşanmıyorsa defterin
Seyrek teğellenmiş duruyorsa günün kumaşında neşe
Zamanın ipi öyle çürük
Her dokunuşta sökülüyorsa dokusu
Çokça keder alıyorsan tüm yüzleşmelerden

ışığı açınca oygun ve keten
yağmur suyu sarnıcım
git git bitmiyor ensemde
oluğa durmuş omirilik tıkırtıları
gitmekle de durmuyor
saçlarımın dağınıklığı

Yüzünü öyle geç buldum ki

İllk önce saydam bir karanlıktan
Çekip almam gerekiyordu gözlerimi
Tüm gamzelere bir gülü ağlıyordu