Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

bu evin çatısını artık denize açıyorum
yağmurdan ziyade
güvercin gurultuları besliyor sarnıçları
gün umutlu türkülerle kendini
pervazlar dilini
kesif iyot kokusu ile bileyliyor

bir söze soyunur dilin...

oysa bahçenin anlatacak hiçbir şeyi yoktur!
toprağında kozalak yarasından başka...
ve çoktan dönmüştür yüzünü
avlu duvarları çöl uzantılarına...

zamana kim söyleye bilir
bir dizi esrik düş gözlerinden
rüzgara nasıl eklenir

bir orman uzantısı tutup yarı gecede
yüzünün uçurumlarına

Bir kavşakta durdum tüm trafik lambaları
Kırmızıyı gösteriyordu
Üç adım ötemde hep hüzünle parlatıyordu
Bir dilenci kabını
Ziyadesiyle gözleri tam sekiz yol ayrımında
İnsan kesiyordu

ne zaman umutların dizi bükülse
ellerinden sukünet, sabır bilirim
dokunur tüm kırgınlıklara
ve ne zaman çocuksu başım
toparlayamasa çaresizliğini mendil kıyısından
şevkat al işte al, elim sende der gibi çıkar gelir...

günler ki hep ağzında maruzat ekli geliyor
geceler sessizliğini sürüyor
odalar kalın perdelerini indirince,

evet her şeyin
her nesnenin bir dili vardır

yüzüne birkez kanlanmamış gözlerle bakabilsem
ucu bükülmüş minder kıyısı desteklese
şubat sığıntılarımı

sonra bir çocuğun esmer ağzını...
dişlesem kuş diliyle

/her ölüm insanın doğuşuyla başlar /

ne kadar ağır aksak yürüsen de o yolu
bazen erken dayanılır o kapıya
eteğinden iğrenç gıcırdılar bırakanda olur
eşiğin berisine

/yıllardır tenime su değmiyor/
çocukluğumun kafatasında kırıldı
annemin maşrapası
hiç kimse koymadı bak gelir öcüyü
kulağımın kıyısına
o yüzden karanlık geceleri

sen yine aynı kal!

yüreğini düğümlü tut köse mavilere
ayakkabılarının bağcıklarını
sımsıkı bağlı
ayaklarını ise her daim hazırlıklı