Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

Kaç duman basıldı gecenin gözlerine, ciğerlerine tütün
Bu kaçıncı kanatışı kendini boşlukla
Gümüş tabakaların...
Duvarlarda bu rutubet hep sayrıl ayışığından
Ahşap zeminde toz toz bekleyişlerin acısını
Bun ağlayışın...

I
bozuk düzen...
düzen çok bozuk
ve öylesine kokuşmuş bir sistem ki
aynı sızı burnumuzun direğinde
balyoz gibi vurulmuş durur hep

Üçün biri yaşamın anlamını yükledi diğer ikisine

Üçün biri ah! gözümde bu yıldızlar yaktı da diğeri
Üçün biri işte öyle oluştum ben

Üçün biri ah! başım vah! başım tuzsuz aşım

Bir tür kavuşmadır hatırlayış...unutuş,bir tür özgürlük! Halil Cibran




ne zaman...

dinle tavan arası...

kemiklerimin boşalmış iliği değil
söyleyeceklerim
cam üşümeleri hala
kırılmışlığın aruzu

gün gelir fevri düşeriz ayrılığın eşiğine...
hüzne esir, hicrana özgür
yürekte sevinç / dudakta öpüş / son söz de
dilimizde ölür

mevsim sarısıyla sızladığımız bir sonbahar

ne kösnül ne incecik bir tüy
yalnızlık ve keder
sokulur içimin nemli sahanlığına

artık sesim külçe ağırlığı
kayıtsız bir ıslıkla varamaz günün diline

o bize dair yanılgılar dursun artık
ki aklımın koyaklarına tünemiş
ve güneşe dönsün yüzünü
ense kökümü kemiren bu sancılarda
bu bağrıma çöreklenmiş bulut
mantık ilacını içmeden kesilsin

hangi pencereyi zorlasam kösnül bir tan yerine eğildi cam

hangi aşkla bileylemişsem yüreğimi
sonrası karanfil burkulması...
tutsam kaldırsam kendimi düştüğüm o yerden
hiç acıtmadan toprağın yırtık yerini

Uyumanın yolu yok...

Yürek kavanozunda hala saplı
Durdukça hançeriniz
Parladıkça yarası aynamın
Derinleştikçe izleri alnımım