Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

bu soğuk yayın akışı bu radyonun
ne zaman duracak
önümden yaralı ve ağır yüklü bir eşek gibi
geçmeyi ömrüm
yüzüme semerini vurmuş bu depresyon
tepsisinde yüksek dozaj tabletleri ile tıp beni sobelemeyi

ellerini nerde bıraksam...
bir sonbahar bulantısı mevsim, kusar dallarını

güne hangi gerekçeyi sunsam hangi acıya dair
ayaklarımın örsesine bir iç kanama
teneke kovaların ipi kısa

Düşün...
Bir güz izinden düşmüşte yüzün, eteklerin de hüzün ondanmış.
Düşün...
Zincir eriten bir ağustos gibi dalmış da her mevsime gözlerin
Düşün...
Sırtını verdiğin o meşe dalı kırılmış, incecik rüzgârlara.

Kurak bir duanın ortasına artık,
Yağmur düşüyorsam ben
Çimene baştan aşağı ılgın cemre,
Düştüğün için sen...

Her sabah bu masaya pürüzsüz açıyorsa bahar

bu duvarlar silkindikçe kireç tozu
paslanmış çivi ve de maruzat
kalabalığına düşünebilme yetisi tanı
ömrüne dişili, erkekli çoğul ölüm artık
çoğalt gözlerini
tut topla bir şirkten diğer şirke yuvarlanmış kafatasını

/bir hikayenin ilk neresinde başlar insan kendini silmeye/

ille de safra kesesine ulaşmak için
bol naneli,
bol manili
damla sakızıylarıyla mı ilk önce çiğner dişlerini

işte ilk kez orada incitildi bir lâle
pembesine kederli bir sunak
eğrildi ağzın genç gülüşleri
yollar, henüz on beş adım yürümüş
anne memesinden
omuzdan kopunca o ilikli düğmesi başın,

bazıları deniz aşırı gider ayrılıkları

ufuktan umulan kıyı
ki yalnızlık, bu der adın!
üç kere fısıldıyarak kulağına
tüm anılar sanki acılar korosu

Aya baktım ay balkıyordu...

Bir dizi ışık muhbiri dal uçlarım
Genişletti içime nilüferli bir göl
Tuttum menevişli bir örtü zamana
Söğüt dalıydım ince ince salındım düşüme

sonra...
buluttan aldı rengini susam
simitin halkasından düştü masal

az gittim
uz gittim