Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

Bir ağacın kabuğunu soydum
İçi çürük ve kurtlu çıktı

Bir adamı soydum
İçinden endamı bozuk kadın çıktı

ki nereden dönsek ah nereden dönsem ile ben
hep sırtımızda bir tomar yük,
yüklenip getiririz son virajı da kapı önüne

ilk önce ağzının içinde uzun uzun

önce gözünden düşler eklenir
muşambanın kertik çizgilerine

sonra o iflah olmaz yaraların
ince bir bıçak ucuyla kazınır masaya

herkesin hüzünleri vardır uzun susuşlarla beslediği

buğulu camlarına gerilmiş kör ikindi vakitleri
başını sımsıkı bağladığı migren ağrıları her odanın
dürülüp kaldırılmış tülbentte acının yongası...

Yaslandığı her kulağa der ki şiir
Beni sakın alakasız bir küpe şıngırtısı algılama!

Eğer çimen düşmüşse satır aram
Bundan biraz ova,

Uçurumlar ki düşmelere yarar
ve aşağıya inmeye en üst basamağı bir merdivenin

üzülme sen
artık kuş sesleri dayanmıyorsa pencerelerine

benim en uzun yanım sabrım
uzun çiğnenen bir ciklettir o
hiç kuşkusuz hep ondan önce çürür ağzım

en kısa yanım sevincimdir
ne taraftan baksam köse bir yüz,

Sesin rüzgarla eşlenirdi senin
Eşlenirdi gözyaşın yağmurlarla
Başında hüznü
Bir şemsiye gibi taşırdın da

Hüznün hep

“Öylece kalabilirdim ben burada”

Mesela bir taş daha atabilirdim gecenin ortasına
O kargaşada nefesini tutar ayna
Karanlık kendi nabzını yoklardı

gelseydin,
sana seni seviyorum demezdim
ağzımda ince bir tebessüm
ki dönünce geniş bir avluya