Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

İnsan söylediği söze yakışmalıdır
Yaşanmadan çözülmeyecek sırlar vardır
Kamil olmak için ihlas ile inanmak gerekir
Sevgiyle değişirmiş maşukun bahtı

Garip bir hüzün gördüm gözlerinde
Vakit o vakittir alınacak son bir nefes kaldı
Bu dünya baki değil kimseye kalmaz
Kalan yanlızca bir silik fotograftır
Gidiyorum artık yazık ki arkamda
Kar altında sessizce ağlayan

Meğer ne çok canı yanarımış insanın
Canından çok sevdiğini göremeyince
Müptelası olurmuş buğulu gözlerin
İçindeki ateş sönmeyince
Kahrolur yok olurmuş
Yarin Yüreğinde bir ışıltı bulamayınca

Başlangıçta ben çok kararlıydım
Çıkıp uzaklara gidecektim
Yeşilin toprağa yakıştığı yerlere
Sevginin özgür olduğu
Sözün itibar gördüğü

O gitmeyi kafasına koymuş
Artık bir kere olan olmuş
Önünde durma bırak gitsin
Her gidişte iki yol olur
Ya gider kalanları kaybeder
Ya da gittiği yerde kaybolur

Dağların mevsimi dardır
Zirvesinde esen rüzgarı vardır
Kayalıklarda hayatlar acımasızdır
Karı kırağı çok ayazı sert olur

Günlerdir göklerde uçan kuşlardan ne haber?
Dönüş için yüreklerde bir umut kaldı
Mevsimlerden süzülen bir bahar vardı
Bütün güzellikleri bir bir gördüm

Kar yağıyor
Elim kar altında
Tomurcuk kardelenleri arıyor
Kara dokundum biraz ılık gibi
Yüreklere dokunamazsın buz gibi

Çocuktuk

Bizim kasabaya erken inerdi karanlık
Sokaklarına yağmur yağardı inceden
Koca mahalle ve sakin patikalar
İşten dönerdi insanlar zihinler kalabalık

Seni çok bekledim çok da özledim
Ama çok şeye de alıştım
Bundan sonra gelmesende olur
Hüzünlü olduğuma bakıp aldanma
Gün olur bende gülerim
Kimse yalan olduğunu bile anlamaz