Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Eylülde hazan
Eylülde hüzün
Sonundayız gizemli güzün
Yaprakları kızıla çalan
Bir çınar ağacından nağmeler

Bir turkuaz semaydı davet eden
Korkusuzca hükmettik yerlere göklere
Hilali de yıldızı da çekmişken göndere
Uzakları yakın edemedik ne çare

Boşver benim gibi fakir şairi
Sen hayal dolu güzel bir şiirsin
Yaşanan duygularımın tek sahibisin
Ben duygu dünyasının bir yalnız fakiri
Ağlayan kayaların biçare sahibiyim
Ama sen yazdığım hasret şiirlerinin

Tüm fani saatlerin durduğu
O zor ve günahkar dönemde
Sanki taş yağıyordu tepemize
Yansıdı kandilin karası yüzlere
Panikle toparlandı çare aradı günahkarlar
Geçmişin izlerini sakladılar boyalara

Bizim için çok zor oldu yürümek
Bu hayatın uzun ve zorlu yollarında
Ayağımızda yırtık naylon ayakkabılar
Birde yenilmez inadımız vardı yanımızda
Belki sonunda bazı şeylere ulaştık
Ama biz de ziyan olduk

Düşünüyorum da
Şu şeytanın bacağını kırsak ne olur?
Bize de biraz zaman yardım etse
Şu çayırlara bahar gelse

Sessizliğimizle bile çok şey anlatıyoruz
Derin bir karanlık mıdır? korkulan yalnızlık
Kendini dinlemenin tek yoludur
Bazende kendini bulduğun bir sessizlik

Bu gece yıldızlar yok ama deniz arkadaşım
Kıyısında kumsala bir masa attık beraberiz
Tatlı bir muhabbet tutturduk konuşuyoruz
Güzel şeylerden sevdiklerimizden bahsediyoruz

Öyle durdu ortasında gecenin
Vurgun yedi yeminler bu dalışta
Her şey değişti birden göğün gözü kapandı
Bunca güzel zamanların ardından
Dağlar inledi denizler yırtıldı
Sonunda final oldu ecel geldi

Bahçemde bakıp yetiştirdiğim güllere
Sevmek için dokunduğumda
Güllerin yaprakları dökülüyordu
Çiçeklere bile güven kalmadı