İz'lenim Şiiri - Hatice Güzen

Vapur esiyordu, Haliç dalgalanıyordu,
karşımda üç gölge: adam, kadın, çocuk.
Kağıt helvacı süzüldü,
torun çekiştirdi, kadın aldı.

Bir iki ısırık, buruşturulan heves,
sonra helva, kadının kucağında kayboldu.
"Sen ye baba," dedi kadın,
adam elini kaldırdı, "Yok mok..."

Ama tatlı şeyler atılmadı,
ziyan olmadı heves, çocukluk.
Yaşlı parmaklar, yılların izleriyle
ufaladı helvayı,
bir anıyı kırar gibi.

Ne kadar büyüdü insan,
ne kadar inceldi heves.
Suskun parmaklar, unutulmuş zamanların gölgesinde,
ama her ısırıkta
çocukluğun sesi.