Çocukluğun sesi Şiiri - Hatice Güzen

Vapur esiyor, Haliç dalgalanıyor,
Karşımda üç gölge: bir adam, bir kadın, bir çocuk.
Kağıt helvacı süzüldü aralarından,
Torun, annesine bakıp çekiştirdi, kadın aldı.

Bir iki ısırık, burun kıvırışı,
Sonra helva, kadının kucağında kayboldu.
"Sen ye baba," dedi kadın,
Adam elini kaldırdı, "Yok mok..."

Ama tatlı şeyler atılmadı,
Ziyan olmadı merak, heves, çocukluk.
Yaşlı parmaklar, dudaklarında yılların izleriyle,
Helva, kırılan bir anı gibi,
Anıları parçaladı dudaklarında.

Ne kadar büyüdü insan,
Kağıt helva kadar ince kaldı istekleri.
Suskun parmaklar, kaybolmuş zamanların gölgesinde,
Ama her ısırıkta,
Çocukluğun sesini duydum dudaklarında.