Çizgili Mavi Şiirleri - Şair Çizgili Mavi

Yokluğun;
Ölümün yalın hali…
Varlığında yokluğun;
Nefessizlik..!
Nefes alamıyorum,
Ölemiyorum…

Haziran bugün, yaz…
Pencerem yarı aralık…
Sesteş olmaktan başka hiçbir akrabalıkları olmayan kelimelerin,
Benzerliklerinde arıyorum seni.
Aralık diyorum pencerem için,
Bir Aralık gecesi,

“Yol uzadıkça uzuyor” diyerek başlasam ardından kuracağım cümleler üç aşağı beş yukarı öngörülebilir fakat ne yol uzadıkça uzuyor ne de ben ne yazacağımı biliyorum. Sadece yazmak istedim, ne yazacağımı-ne söyleyeceğimi bilmesem de yazmak istedim. Üstelik uzadıkça uzamıyor yol. Bir adım ötene gitmek istemezken ruhum; bedenim, onu senin ırağına düşürmeye and içmişçesine akıp giden yolda ve aklım, fikrim, düşüm, düşüncem yine sende.
Bir sigara yaktım, Neşet Baba hem çalıp hem söylüyor ben de ince ince eşlik ediyorum: “Beni eller gimin görme; sen benimsin, ben seninim…”
…
Yol.
Ne uzar ne kısalır bir incecik çizgi…
Kulağımda bir nağme adın,

Hangi ihtimal, bir anneye, evladınla sınan temennisinde bulunacak noktaya getirir bir insanı? Hangi ihtimal, bu cümleyi tek seferde tek nefeste söyletebilir? Benim aklımda, beynimde, benliğimde, ruhumda böyle bir lügat yok.

Hiçbir ihtimal anlıyor musun, hiçbir ihtimal bana bu cümleyi normalleştirmez, affettirmez, unutturmaz. “Yüksek ihtimalle davranmazdım“ demek, “yine öyle davranabilirdim” ihtimalini de gün yüzüne çıkarmış oldu. Çünkü senin lügatında bu var.

Ben, karşıma çıkmanı istemiyorum.

Bu yazacaklarımı ne zaman okursun, okur musun yoksa burada, yazıldıkları yerde bilinmez bir zamansızlığa mı mahkum olurlar bilmiyorum. Bildiğim şu, bugün 18 Kasım ‘24, günlerden Pazartesi, saat şu an 19:32 ve ben yine, bir kere daha ve benzer şekilde hastanedeyim. Tarih belki unutulur gider, belki akıldan çıkar ama bugün; seni görebilir miyim diye bilmem kaç defa sorduğum halde rahatsız oluyorum diye cevapladığın gün olarak kalıyor mazide.
Bir şey istememiştim oysa, yalnızca seni görebilmeyi istemiş ve dilemiştim. Yalnızca seni görebilmeyi istemek. Üstelik seni rahatsız etmeyeceğime söz vermişken, elini kolaylaştırmaya and içmiş ve bilmem kaçıncı defa siktiredilmişken. Seni görmek, görebilmek istemek.
Şimdi binlerce şey söyleyip, bünlerce şey susabilirsin. Dedim ya, tek istediğim şey seni görebilmekti.
Mümkün değildi, suçtu, yasaktı, biz görüşmüyoruzdu ve üstelik herkes bunu böyle biliyordu ve bunca şeye, bunca olmaza, bunca açmaza rağmen yalnızca ve bir tek seni görebilmek istemiştim. Benden esirgenen her ne varsa başkalarının ayaklarına serildiğini bildiğim halde ve üstelik hiçbir şey istemeye hakkım olmadığı halde ve hatta hiçbir şey istemeye hakkımın olmadığını bildiğim halde… Bir tek ve yalnız seni görmek istemiştim.
Neden peki?
Neden…

Sen susunca... tüm ışıklar kapanıyor,
Gün ortası kapkaranlık;
Yaz ortası zemheri oluyor...
Temmuz bitmişti,
tüm umutlarıyla gelmişti Ağustos.
Ben korkuyordum gitmenden,

Zavalli olan sensin. Kendi yalanlarina önce kendin inanıp sonra çevrendekileri inandırmaya çalışıyorsun. O videoyu sadece ben görebiliyordum. Hiçbir hesaptan erişim yoktu o videoya. Noldu benim hesabıma mı girdin yine yoksa? Yaparsın. Beklerim. Zavallı olan sensin hala yanındaki teyzeyi kandır sen, affettirmeye gönlünü almaya çalış ama çok yanlış yerdesin bana yazmayacaksın, görmezden gelip yok sayacaksın, elinle lütfeder gibi oturabilirsin falan yapacaksın, şimdi siktim belasını diyeceksin hakkımda, bok yerine koyup, yediğin BOK olarak tanımlayacaksın beni. Aa instagram açmışsın noldu geçti mi göt korkun? Kendi kendine markete gidip kendi evine kendi yoğurdunu almaktan aciz elinde sigara mahalle karısı teyzeni kandır sen. Beni de bu denli iğrençleştirdin ya. Rezil. Bu sana yazdığım son satırlar. Seninle hicbir şekilde iletisim kurmayacağım.