Cihat Şahin Şiirleri - Şair Cihat Şahin

Mal sahibi Allah’tır; insan ona bir bekçi!
Maliklik dava etmek; gerçekte divanelik.
Değildir mutasarrıf; ne patron ne emekçi!
Bunlardan gafil olan; gerçeğe biganedir!

Nerde hani Karunlar, hani eyvan, sarayı?

Sormak gerek her insana
Niye geldin şu cihana?
Ve demeli her beşere;
Mana üzre yaşasana!

Bir fırsatsa hayat sana

Bu ne telaş bu ne sürat?
Bir dakika bakar mısın?
Hep turşu mu satar surat?
Bazen bal da satar mısın?

Ulak sanır seni gören!

Sevilmez zaman,
Ettirir aman,
Dilde nakarat;
Halimiz yaman!

Şikâyet binler,

Ben’e benzer sayfada, ben eksenli yazılar,
Benlik sarmış kalpleri, gurur kokar mevzular!
Fahir, kibir ve ene, gör beşere ne yapmış!
Tarih diye çıkarır, yer altından kazılar.

Azazil’i mahveden, malum, meşum kibirdi!

Ey azınlık sultası;
Köle değil ben hürüm!
Ey diktanın en hası;
Bilin ki ben cumhurum!

Bu ülke benim ülkem!

Haset yakar hasid’i, sokma kalbe onu sen!
Yok, zararı hasmına, kıskançlıktan inlesen!
Kimse ona mal veren, iste sen de o, zattan!
Yatıp, kalkma boş yere, ganilere kinle sen!

Dünya malı veballi, fazlasına özenme!

Meşru ya savaş açmış, her yerde haramiler,
Huduttan bahsedene, arlanmaz “gerici” der.
Helaller kâfi iken, keyfine insanların,
Rabbine inat, için, illa da haramı yer!

Dillerde teranedir, sınırsız(!) bir hürriyet,

Pek çokları ne yazık; sırf memnuyu sevmede!
Haram helal demeden; aşk işinde ivmede!
Seviyorsan sen insi; öğret ona doğruyu;
Gayr-i meşru sevene; “aman kardeş sevme” de!

Bizim seyyah nihayet, indi dağdan ovaya,
Tefekkür ede ede, ağır ağır ve yaya.

“Dağdaki bunca delil, yetişir” dedi. Bana,
“Kâfidir elbet” dedi.”bunca delil insana.”