Cengiz Numanoğlu Şiirleri - Şair Cengiz ...

Sor bakalım kendine; gerçekten ayık mısın?
Yoksa açık denizde, küreksiz kayık mısın?
Şeytanın süslediği, serapları geçtin mi?
Kur’ân denen pınardan, can suyunu içtin mi?

Uyan artık ey insan ! Yetmez mi bunca zillet ?
Kaderinde yazmıyor.. Bu kokuşma, bu illet.
Önyargılı infazlar, boğuyor vicdânını,
Bu "çağdaş" cehâletten, kurtar şu irfânını.

Mühürlenen bir kalbi, kullar asla açamaz.

O gün, yeni bir çağın, başladığı bir gündü,
Gâzilere bir bayram, şehitlere düğündü.
O gün, irfan selleri, kuşatmıştı her yanı,
Bir ezanla başladı, Ayasofya destanı.

Resulullah, Ravza’dan duydu ezan sesini,

Ayasofya diyor ki; yolları gözlüyorum,
Allah’a secde eden, kulları özlüyorum.
Kaç asırdır yastayım, Fatih’in hasretinden,
Gör ki; mihrâb ağlıyor, hicrânın kasvetinden.

Bülbülleri bekliyor, boynu bükük rahleler,

Ey! Aklı selimden, uzak duranlar,
Beyinlere, paslı kilit vuranlar,
Ey! Çıkmaz sokakta, hayal kuranlar,
LÜTFEN, KUR’ÂN İLE, TANIŞIN ARTIK.

Ey! İnatla, âyetlerden kaçanlar,

Mala, mülke, evlada, etme bu kadar meyil;
Düşün ki; bu dünyada, sen bile senin değil.

Şu toz duman dünyadan, arada bir kaçıver;
Cennetin kapısını, secdelerle açıver.

Dünya hırsı doyurmaz, yedikçe aç kalırsın;
Kibirde yükselirsen, kabirde alçalırsın.

Toprak, nasıl da eğmiş, nice mağrur başları;
Fâtiha dileniyor, şimdi mezar taşları.

Tapular; bir nefeslik saltanatın tâcıdır ,
Unutma ki; her insan, dünyada kirâcıdır.

Kâmil insan odur ki; hiçbir şeye şaşırmaz,
İçin için kaynar da, köpüğünü taşırmaz.

Her çilenin bir ecri, gecenin fecri vardır,
İnsanın selâmeti, ancak sabrı kadardır.

İnsanlara aldırma, herkes ne derse desin,
Kendini Kur’ân’a sor; Allah katında nesin?

Selâmet istiyorsan, kalbi Hakk’a kenetle;
Vicdan ve ahlâkını, Kur’ân ile denetle.

Görüneni görürsen, görünmeyen görünür
Bil ki; Allah yolunda kalp gözüyle yürünür.