Cengiz Numanoğlu Şiirleri - Şair Cengiz ...

Ey şeytan!
Sana bu mektubumu, kabirden yazıyorum;
Ve kendime ilk defa, bu kadar kızıyorum.
Nasıl oldu da beni, kendine inandırdın?
Benim gibi çok zeki, bir insanı kandırdın! .

Bosna, Çeçenistan, Filistin’de sen,
Kaç bin kere düştü, medenî masken,
Dilerim.. Cehennem, sana son mesken,
Vahşet kusan kalbin, taştan da katı,
Utanmaz.. Arlanmaz.. Riyâkâr Batı.

Kimi var.. Konuşur, sözünü bilmez,
Çapaklar bürümüş, gözünü silmez,
Ceddine “maymun” der, özünü bilmez,
Darvin çöplüğünde, ne bulursa yer,
Hayret ki; bu insan “müslümanım” der...

Konuş, ey musalla! . Sustuğun yeter,
Sen sustukça kalbim, taştan da beter.
Gafletin adını, koymuşum kader,
Zor gelse de gerçek, nefsimden yana,
Doğruyu söyleyen, dost gerek bana...

Ey! Cüretkâr âlim, tevbeden gel ki;
Gâfil fetvâların, affolur belki..
Şirinlik maskeni, taktıkça bil ki;
Kur’ân dâvâcıdır, mahşerde senden.

Ne amelin belli, ne îtikâdın,

Müslüman mı olunur, “Müslümanım! ” demekle?
“Evet” diyorsan eğer, hele birazcık bekle…
Nasıl savunur insan, Mahşer günü kendini;
“Müslümanım” deyip de, Kur’ân’ı bilmemekle?

Diyelim ki; öğrendin, Kur’ân’ı bin emekle,

Bir yanda, sahte mehdî önünde saf tutanlar,
Bir yanda falcılarla, medyumlarla yatanlar,
Bir yanda, cennetleri parsel parsel satanlar,
Gör ki; neylemiş gaflet, bunca güzel insanı,
İşte bunlardan biri; konjonktür müslümanı...

Kendin için, bir mahkeme kursan da;
Nefsinden, ne kadar uzak dursan da;
Her celseyi, vicdanına sorsan da;
Hükmünü vermeden, bir daha düşün…

Ahlâk reddederken, miras reddini,

Uyan artık ey insan! Güvenme hiç yaşına,
Hüküm kesinleşince, îtirazlar boşuna.
Oyun bitmek üzere, uzatmaları dahil,
Yemin ediyorum ki; çok dakiktir Azrâil..

Hiç mi uyandırmıyor, seni bunca âfetler,

Şu insan denilen, iki cinsiyet;
Bazen, şeytan ile kurar ünsiyet.
Namus, şeref, hayâ, edep, haysiyet,
Ne bulursa harcar.. Desinler diye...

Kimi var, öyle bir süsler ki sözü;