Cengiz Numanoğlu Şiirleri - Şair Cengiz ...

Kalbini bağla ki, Hâkk kemendine,
Düşme, mahşer günü, yargı derdine,
Sen, kendi yargıcın, ol da kendine,
De ki; Allah için, ne yaptın bugün? ..

Bir gönül kapısı, bulup çaldın mı?

Vefâsız dost için, yanma bu kadar;
Nankörlük, beşerin hamurunda var..
Gördüğün yarayı, sen yine de sar;
Kullar bilmese de, Mevlâ bilir ya...

Yanılıp, karşılık bekleme kuldan;

Ezelden gelmişiz, ruh ve nefs ile,
Bize secde etmiş, melekler bile...
Bir de kendimize, soralım hele...
İnsan doğduk ama.. Olabildik mi?

İrfân savaşında, en yüce sancak,

İstemem dünyanın, tâcı tahtını;
Muradım; almaktır kul berâtını.
Affınla tanıdım, Yüce Zâtını;
Sen ki; bağışlarsın, Rabb’im diyeni,
Mahşerde Kur’ân’la haşreyle beni...

Mal Senin..Mülk Senin..Buyuran Sensin,
Hükmünü, apaçık duyuran Sensin,
Yaratan.. Yaşatan.. Doyuran Sensin,
Yine de kulların, şeytana tâbî;
Ne kadar da sabırlısın.. Yâ Rabbî...

Bir kitap ki; Allah’ın, beşere son kelâmı,
En büyük mûcizesi, ve en büyük selâmı.
Bir kitap ki; Ne dengi, ne benzeri, ne eşi;
İnsanlık âleminin, batmayan tek güneşi.

Bir kitap ki; nûrunda, karanlıkları boğan,

O'nunla pakladım, kalbimi kirden,
O'nunla arındım, gizli kibirden,
O'nunla açıldı, ufuklar birden,
Cehâlet yaramı, O'nunla sardım;
Kur'ân olmasaydı, ben ne yapardım? ..

Gör ki; madde âciz, mânâ yücedir,
Her ne varsa dönüş, 'Mutlak Güç' edir.
'Arş' içinde 'Arz' dediğin nicedir?
Bir kum tanesine, sor da söylesin...

Sanma, Kâinatta bir tesadüf var;

İşine geldiğinde, ikimiz de arkadaş,
İşine geldiğinde, ben mürtecî, sen çağdaş,
Ne var ki; yaklaşıyor, kıyâmet yavaş yavaş,
İşte o gün hesaplar, yeniden görülecek,
Bakalım hangimizin, defteri dürülecek.

Yıllardır kendimi, güyâ tanırdım;
Sanık ben, yargıç ben, hep aklanırdım.
Şeytanı, en büyük düşman sanırdım;
Ondan da beteri.. Nefsimmiş meğer...

Gönlümü, hevâya kaptıran oymuş,