Cengiz Numanoğlu Şiirleri - Şair Cengiz ...

Bitmez bu kan, bu hüsran, görünüyor açıkça;
Dünya müslümanları, müslüman olmadıkça...


Allah'tan korkana, ölüm yâr gelir;
Ölümden korkana, dünya dâr gelir..

Bin bir vesveseyle, seni saptıran;
Dünya servetini, kıble yaptıran;
Kibir verip, seni sana taptıran;
O mel’un şeytana haddini bildir;
Rabb’in azap sözü, şaka değildir…

O çocuk kalbine, Hakk’ın taktığı,
Üstüne sellerce, nûrun aktığı,
Ve Hazreti Muhammed’in yaktığı;
Ahlâk meş’aleni, söndürme sakın…

Doğruluktan yana, çeksen de çile,

Dinle beni ey kibir! Sen ki, iblisi bile;
Nasıl baştan çıkardın, Allah'a isyân ile.
Lânetlendi nihayet, o cüretkâr sözünden,
Ve Cennetten kovuldu, şeytan senin yüzünden..

İşte o günden beri, iblisle ortaklaşa;

Kopuyorsan bil ki, mânâ özünden;
Bir kusurun vardır, gönül gözünden.
Yoksa üç beş câhil insan yüzünden,
Kur’ân’a küser mi, gerçek Müslüman?

Göklere serpilmiş, bunca âyeti;

Dinleyin ey insanlar! Benim adım adâlet,
Yeryüzünde her zulme, ettiniz beni âlet.
'Ahlâk' diyen herkese, vahşetle kükrediniz,
Çağdaşlığı, şehvetin üstüne yüklediniz.

Yeryüzünde saltanat kurdunuz cübbelerle,

Bir kır çiçeğinin, ince teninde,
O kelebeklerin, şal deseninde,
Can verdiğin, bir küçücük ceninde,
Seni göremeyen, gözü neyleyim.

Sabahların, nurlu yelpazesinde,

Yüce Rabbü'l Âlemin, Seni vâr ettiği an,
Yaratılmış değildi, henüz zaman ve mekân
Ne bir melek, ne bir can, ne bir ruh, ne de insan,
Hakk'tan gelen ilk nûrsun, Yâ Hazreti Muhammed.

Rabbimiz, ''Sevgi'' denen, o ilâhi san'atı,

Bir zamanlar, hevâlarla doluydum;
Rabb’in bir günahkâr, gâfil kuluydum.
Bir seher rüyamda, çağrını duydum;
Koştum.. Geldim Sana, Yâ Resûlallah...

Gönül gözlerimle, Kur’ân’a daldım;

Bir karanlık yol başladı beşikten,
Adres sordum.. Gördüğüm her ışıktan.
Her biri, bir kapı gösterdi lâkin;
Dostu bulamadım.. Döndüm eşikten...

Ana dedim.. Şefkâtine yaslandım,