Cengiz Numanoğlu Şiirleri - Şair Cengiz ...

Sevgiye susadım.. Çâre diyorsan;
Dostunu dilinle, dövme bu kadar.
Sırat'ta naz etsem, Yâr'e diyorsan;
Yaptığın hayrını, övme bu kadar…

Huzura susadım.. Çâre diyorsan;

Vesveseler kalbinde, imânı söndürmesin;
Sen ölümü öldür ki; o seni öldürmesin.
-

Öyle gözler gördüm ki; bakan birer kördüler,
Ne yazık ki; gerçeği, musallada gördüler.

Tefekkürsüz bir toplum, başıboş kafiledir,
Tevekkül doğurmayan, tefekkür nâfiledir.
-

Tekme, tokat, yumruklar âcizlerin işidir,
Oysa gerçek kahraman, aklı selim kişidir.

Kibir zerre de olsa, barındırma kendinde;
Alçaldıkça yükselir, gönül Allah indinde…
-

Kulu kul eyleyen, bil ki; çul değil;
Rütbeleri Allah verir, kul değil…

Sen kendini gerçekten, istiyorsan tanımak,
Duvar aynası değil, Kur’ân aynasına bak..
---

Ne yol sordum, ne sokak, ne bir adres kimseden,
Çünkü buldum adresi; Kur’ân-ı Kerîm’de ben.

Şiir var; mezedir meyhanelerde,
Şiir var; devâdır belki de derde...
--

Uyan artık ey insan! Sen bir ilâh değilsin;
O kibirli dik başın, secdelere eğilsin.

Küle döndüm amma, közde yanmadım,
Bir gönül ki, böyle yanar sanmadım,
Pınarlardan, içtim içtim kanmadım,
Anladım ki; susuzluğum SANAdır.

Kuluna hem yoldaş, arkadaş verdin,

Çıksın diye, adımız tek “çağdaş”a;
Kur’ân’sız bir İslâm aradık hâşâ.
Ayaklar ne yapsın, şuursuz başa?
Bize biraz, hidâyet ver Yâ Rabbî.

Kanımız bulandı, kalpte kibirden;

Bana böyle ‘‘yobaz’’ kimlik dayarsan,
İnancıma, kin ve nefret duyarsan,
Bir dînim var, ona sövüp sayarsan,
Buna asla, demokrasi diyemem,
Bu elbise çok dar gelir, giyemem..

Neden batar ki sana, İslâm’ın yükselişi?
“Müslümanım” diyorsun.. Anlamadım bu işi.
Merâk ettim sıfatın, sordum nice bilgeye,
Dediler ki; katıksız münâfıktır o kişi.

Dedim ki; gurur, kibir, ensesinden taşıyor,