Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Değerini bilen illa ki bulunurdu.
Ama böyle değer vereni bulamazdın.
Benden güzeli illa ki olurdu.
Ama böyle güzel seveni bulamazdın.
Tertemizdi çünkü sana olan hislerim.
Bir çocuğun masumiyeti,

Yüzümde gülücükler açardı hani,
Ellerim yanlarımda salınırken bir ileri bir geri,
Bir çocuk misali sek sek oynayarak atardım adımları,
Gören deli sanırdı beni, hatırlasana hep utandırırdım seni.

Koca adamsın bu ne hal der ve hatta bir iki adım geriden gelirdin,

Suskunluğuma bakıp,
Hasretimin bittiğini düşünme.
Arşı inletmiyorsam,
Acımın dindiğinden değil,
Aklımın yittiğindendir.

Sen;
Öyle zor zamanda bıraktın ki beni,
Baharım kışa dönerken,
Gözümün feri sönerken…
Ecel kapımı çalıp ta,
Can bedenden çıkarken...

Çok iyi biri olduğumu söylediğinde,
Hiç olmadığım kadar kötü olmuştum.
Daha iyisini hak ediyorsun dediğinde,
En çok sevdiğimden olmuştum.
Bana mutluluk dilediğinde, mutsuzluğun dibine vurmuştum.
Ne söylemek istediğini ise, başka kollarda görünce anlamıştım…

Sen uzak sanırsın kendini benden,
Oysa bir düşünce kadar yanındayım,
Bu gönül mesafelere bakıp ayrılmaz senden,
Bir nefes kadar içinde, yüreğindeyim.

Sen kaçıp kurtardım sanırsın kendini benden,

Artık düşünmüyorum hiç bir şeyi.
Hayatı kendi akışına bırakmayı öğrendim.
Kadere iman ettim, yazgıma boyun eğdim.
Karanlığıma bir aydınlık dahi aramıyorum,
Geceyi, doğacak olan güneşe teslim ettim.
Yarınlar umurumda değil,

Artık gitme;
Bak caddeler değişiyor,
Sokaklar değişiyor,
Mekanlar bile değişiyor ama,
Kalbimde hiç bir şey değişmiyor.
Artık gitme;

Yokluğunda hep şiir yazar, sorana gittiğini söylerdim.
Pencereden gidişini izler, gözyaşımı gizlerdim.
Artık düşünüp de yazamıyor, o gitti diyemiyorum.
Cesaret edip bakamıyor, döktüğüm yaşı gizleyemiyorum.
Gücüm kalmadı sevgili, ayrılığa dayanamıyorum.
Sen bilmezsin belki ama ben sensiz yapamıyorum…

Öylesine âşık olmalı ki insan,
Yürüdüğü yollar hep sevgiliye varmalı,
Etrafındaki canlı cansız her varlık,
Aşkın huzurunda el pençe divan durmalı.

Öylesine esmeli ki sevdasına,