Canan Akpınar Şiirleri - Şair Canan Akpınar

Biz,
Dilimizi elimizle tutup kimseleri uyandırmadan
Geçerken kentin ara sokaklarından,
Arka sokaklara yıldırım gibi düştü ses

ne çok susmuşum ne çok susamış
ne çok örtünmüşüm suskunluklarımı üzerime
gözlerimdeki bulutları soyduğunda anladım
çırılçıplak baktığımda uçurumlara
ve yolunda gitmeyen onca şeyi
bırakırken bir çırpıda boşluğa

Kömür karası gözlere kışın karası vurdu
Acının tozlu rüzgârları esiyor yakın menzillerden


Karanlık çağlar hangi tarihte kayıtlıdır
Hangi kapılara döşendi barikatlar

-yine ıslak bir Çarşamba
yastığımla kavgayla geçen bir gecenin sabahı –

elli kez koyunları saydım
ardından kuşları
gözlerim uçurtma aradı

Ne yediğim koz helvanın tadı kaldı
Ne gençlik aşkından yudumlanan suyun
Çevirdiğim pedalların izleri yok yollarda
Düşüp yaraladığım dizlerim kanıyor hala

Bir temmuz sabahıydı saçlarımda kış gözlerimde rüzgârların tozuyla uyanışım…
Yanı başımda boylu boyunca uzanmış sokak kokulu yalnızlığım. Karman çorman bir düşün içine düşmüşçesine üşümüşüm. Bulutsuz gökyüzü örttü üzerimi…
İçim dışım toz içinde üstelik. Beyaz çarşaflara sarılı ruhum kirlenecekmişçesine tedirginim.
Tanıdık rüzgârları bekliyordum. Yağmurlara alışık içimin ormanlarından gelen fısıltılar için.
Hayret!
Tiz bir çığlıkla uyanmıştı sanki güneş. Olanca cevapsız kalmaya mahkûm sorularının üstüne düşürürken ışığını, açık pencerelerden girdi loş odama… Duvarlarında asılı koca bir geçmişin aralıklı kapısından süzüldü adeta… Duman gibi kıvrım kıvrım süzülerek. Görmediğimi düşünmüş olmalı.

Yüreğine b/aktım; yüreğin ki
Sanki benimki...

Yokluğunda yutuyor kendini bilmez şehir
Bulduğu her lokmayı
Doymak bilmiyor billur öfkeler gizli gözleri

Simsiyah şemsiyelerle yağmura kafa tutan insanların
Ayak sesleri karışıyor güne
Yüzlerinden düşen binlerce parça kırılıyor kaldırımlar üstünde
Kaldırımlar ki sus-pus

Yağmur lekeli camda kayboluyor yüzüm

Huysuzluk yapar rüzgarlar
Ne zaman başımı yaslasam
Apansız saçlarım dolaşır
Toz kaçar uykularıma
Olmaz sabah