Cahit Konut Şiirleri - Şair Cahit Konut

İyiyi bil, güzeli bil, dostu bil,
Çıkmaz çukurlara düşme ha, düşme.
Bütün kalleşleri defterinden sil,
Derin yaraları deşme ha, deşme.

Kurtlar gitti bir sırtlana sarıldı,
Tilki gene haklı çıktı efendi.
Çakal güreş tuttu, attı bağdayı,
Bir çelmede yere yıktı efendi.

Domuzlar da bağ-bostanı düzledi,

Dünya’da geçinmek kolaydır amma,
Buğday, bulgur, ekmek derdi olmasa.
Gölgede yan gelip yatardım amma,
Yağsız-yavan yemek derdi olmasa.

Solmasa yapraklar, göçmese kuşlar,

Sevdiceği gurbet elde olursa,
El de güzel olur, âşıklar için.
Bir gün Mecnun, Leylâ’sını bulursa
Çöl de güzel olur, âşıklar için.

Otuz beş senedir çalışıyorum,
Eskidi yıllarım, geride kaldı.
Çocuklarım için uğraşıyorum,
Yoruldu kollarım, geride kaldı.

Bahar gelmiş, kuzulamış,
Anaç koyun meler gider.
İkisinden biri kalmış,
Yavrusunu yalar gider.

Yeniden kükrersek Ergenekon’dan,
Koskoca Dünya’yı sararız gene.
Ürmesinler Moskova’dan, Pekin'den,
Kızıl kafaları kırarız gene.

Ericeğ’in ab-ı hayat suyundan,
Kana kana içemedim bu sene,
Bülbül oldum kayaların başında,
Kanatlanıp uçamadım bu sene.

Er olanın güzelliği,
Dillerinde gizli gerek.
Görmeyenin özelliği,
Ellerinde gizli gerek.

Söz söyleyen olgun kişi,

Pırıl pırıl akan o Seyhun var ya,
Çağlıyorum amma, esirim diyor.
Gözyaşını dertli dertli döker ya,
Ağlıyorum amma, esirim diyor.