Bülent Dağlı Şiirleri - Şair Bülent Dağlı

Aşk,
İnsanı,
Bir şems,
Bir Mevlana yapar.
Kalp ancak sevdiğine konuşur,

Deli divane,ayakların çarpık,
Ne mey var,ne meyin sahibi.
Dil konuşsa,anlatsa onu,
Ne söz var,ne sözün sahibi.

Güneş hiç ses çıkartır mı.?
Yakıcılığında bir ton ateşinde.
Saç tellerinde o ses,
Aşk aşk ulaşıyor evrene.

İlk gündü,
Geçmedi bir salise,
Dakikalar dağ oldukça,
Saatleri düşünemem.

Bir heyecan esintisi uçuşuyor içimden,
Göklere sarılmış uçurtma,
Minik ellerden uçurulan balon gibi;

Sen beni unuttuğun anlarda,
Ellerini,başka ellerle buluşturduğun zamanlarda,
Kalbinin sesi,her hangi bir sesle karıştığında,
Ben seni öyle seveceğim.

Neden kaçıyorum dedim, kendi kendime,
Bırak yarım kalan Mecnun tamamlansın.
Gülde diken varsa, dikeni de yaradan var,
Bırak gül yaprakları düştüğü yerde kalsın.

Kadınlar,bilmeden eğitirler adamları.
Adamlar öğrenirler,ama öğretmezler.
Uzaklardan bir koku gelir,

Belli ki,bana yalnızlık biçildi.
Kimsenin suçu yok,benim kumaşım böyle.
Sapla samanı ayırırsın ya,hasat mevsimi,

Aşk aşkla yoğrulursa,
Hak zuhur eder.
İki gönülde bir olursa,
Bakmak gerek,
Hak ne eder.