Herkes unuttu beni
Yola çıktıklarım da
Yoldan topladıklarım da unuttu
Düşmesin diye elimi uzattıklarım
Düşüp yerden kaldırdıklarım
Unuttu beni herkes
Kime güvensem, inansam o kırdı beni
Hani çok severdin, bi sorsaydın bari
En çokta ben severdim yemin olsun ki
Madem çok özledin, dön artık geri
Dön artık geri
Çekip gidesim var bazen
Bilmediğim ücra yerlere
Beni hiç tanımayanların olduğu yere
Yeniden başlayasım var hayata
Bir çizgi çekip öncelere
Yeni başlangıçlarla, yeni yüzlerle
Yanımda olman birşey değiştirmemişti
Aklımda olan sen değildin
Belki sen benle çok mutluydun
Ama ben mutlu değildim
Hiç bir zaman da olamadım
Ben sana aşık değildim
Duygu yüklü dizelerde
Kendimi buluyorum
Sal gitsin diyorlar,
Dert etme bu kadar herşeyi
Oysaki bilmiyorlar ki
Ben böyle mutluyum.
Bir gün okur musun bir yerlerde bilemiyorum
Birilerinden duyduğunda kim yazmış bunu der misin
Meğer ne çok seviyormuş bu satırları yazan o kadını
Ne zalim bir kadınmış, hemde ne kadar zalim
Böyleleri hak etmiyor, böyle bir şiiri der misin
Hiç birini bilmiyorum be kadın, bilmiyorum işte
Kimse dolduramadı yerini
Kimse sen kadar iz koyamadı
Sen kadar olamadılar hiç.
İçimde dışımda,
Hiç kimseyi sen gibi sevmedim,
Sevemedim, senden sonra da kimseyi.
Yüreğim pek
Gönlüm seninleydi
Vur dedim feleğe
Bir kez daha vur
Bunca vurmuşluğun varken
Bir daha vursan ne çıkar ki
Belki günün birinde bir pazar yerinde
Henüz adını bilmediğin bir cadde köşesinde
Yada ilk defa gittiğin bir şehirde
Ben gelirim aklına, tek kaldığın bir anda
Biran gelir gökyüzüne baktığın bir esnada
Güneşin kavurucu sıcağı altında
Yıl 1922;
Ümitler karamsar,
Bekleyişler donuk,
Ülke işgal altında.
Herkes payını almış kendince.
Kağıtlar planlarla dolmuş,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!