Bedri Tahir Adaklı Şiirleri - Şair Bedri ...

Yalnız, yanlış bir yola, yanaşmış olsam bile,
Tut elimden çek beni, ne olur kurtar beni,
Kibirle inat edip, cahillik yapsam bile,
Belki bir gün anlarım, Hak yola döndür beni.

Menfaât beklemeden, bir hüsün göster bana,

Bir eli yağda iken, diğeri balda olsa,
Zevk-i sefa içinde, insan hep yatmak ister,
Dostu ve düşmanları, bir nazar etmiş olsa,
Servet ve şöhretini, halledip bulmak ister.

Ben düğümler atmıştım, aradaki bağlara,

Binlerce sene oldu hala zûlüm ederler,
San ki bu can bâkidir her mala mülk eklerler.

Her nevî ihtilâle parmaklar karıştıran,
Fakir ile zengini, düşmanca kapıştıran,

İlimler şâhı da îman ilmidir,
Bu ilmin adına, acep ne dendi?
Kurtuluş, muhakkak îman iledir,
Îmânın yoluna, şimdi Nur dendi.

Şu âhir zamanda, olmuş tefrika,

Zûlüm biter acı geçer dert geçer,
Çünkü zaman esip giden yel gibi,
Dağa göre kar Veren de yar seçer,
Yüreklere akıp gelen sel gibi.

Kimi geda kimi sultan oluyor,

Ezel ile ebed yolu arası,
Deryalara açılmışız gideriz,
Yükü insan, hepsi bahtı karası,
Maksud yele yelken açmış gideriz.

Dalgalanır, ama bazen durulur,

Melekler kanat çırpar, bulutlarla semada,
Mukaddes Lâfz-ı Celâl, dimağından çıkarak,
Kalplerden ruha kadar, ateş gibi yakmada,
Parlayan yıldız eder, sinelerden çıkarak.

Avaz-avaz çınlatır, çünkü tevhit davâsı,

Meğer hayat ümitmiş, ancak şimdi anladım,
Bülbül yokken bahçemde, dertsizmişim gül gibi,
Konup gitti dalıma, meğer dertmiş anladım,
Bağıstanı tutuşan, köz olmuş menzil gibi.

Hemen karardı gökler, iftirak yarasından,

Tarihte çok görüldü, yıkılan ilk değildi,
Kader öyle buyurdu, çıktı mor fesle yelek,
Vatan sağ olsun diye, acılara eğildi,
Kâğıt-kalem el ele, Nur’u yazdırdı felek,
Bizim için zindana, böyle katlandı Melek.

Kim taktı ki parlayan, bu gökteki güneşi?
Daha nice derinde, dolu-dolu âlem var,
On sekiz bin âlemde, belki çok vardır eşi,
Bir tarafa akmakta, yolu, dolu âlem var.

Uçsuz-bucaksız feza, bilinmeyen ne yerler,