Bedri Tahir Adaklı Şiirleri - Şair Bedri ...

Belirir çehrelerde, umutsuzca sessizlik,
Ufka nazar ediyor, kendisinden kaçışlar,
Dalında soldu güller, bahçede çaresizlik,
Damla-damla ağlayan,o gözlerden bakışlar.

Tebessümlü sîmâlar, aydınlatır kalpleri,

Senin seçilmiş olman, bir tesadüf değildi,
Adalet-i İlâhi, tecelli etti asra,
Zalimlere dik durdun, onlar sana eğildi,
Bir de mahkûm ettiler, zindanlar döndü kasra.

Şefkatin umman gibi, belki ondan da derin,

Anadan emmişler çiğ olan sütü,
Bakınız kötüler ediyor eza,
Zalimin yaptığı hem herşey kötü,
Bu yüzden o zulme ağlıyor feza?

Hâsılı burada haklar kayboldu,

Be hey akıl, sen kabını; neden taciz edersin?
Bir muamma; hikmet mi var, oldun azap âleti,
Kalpler der ki; aşk diliyle “uysan bana” ne dersin?
Nefis-hevâ, bir de şeytan, sanki gazap, âleti,
Düşman ile dost olunmaz sanma ahbap hâleti.
.

Bir hayat çıkarken, er meydanına,
Nefesle birlikte, ıztırâb başlar,
Çileler yazılır, onun adına,
Vazife demişse, ıztırâb başlar.

Zamanın ipine efâl dizilir,

Toprak olsam, gül bahçede kazılsam,
Güller açsa, bülbül gelip, söz atsa,
Her halvette, adım geçip anılsam,
Gül tutup da, benden alıp, toz atsa.

Toprak olsam yar yoluna serilsem,

Çok eski devirlerde, bir kral yaşıyormuş,
Yanında dalkavuklar, etrafını sarmışlar,
Yalancı iltifattan, dolmuşa geliyormuş,
Bu divane krala yaklaşarak sormuşlar..

Demişler ki ey kral; bir saray lazım sana,

Zamâne gençlerden birkaç kişiye,
Aşk ile sevdâyı, sormuş bulundum,
Tutup da; o kalpsiz birkaç kişiye,
Çenemi boşuna yormuş bulundum.

“Ne oldu hayrola” deseniz bana,

Karanlık gecelerin, gönül zindanlarında;
Duvarlarına kazıdığım ismini,
Okumakla geçiyor zaman.

Sabahın gelişiyle arınsın geceler,
İsmin ayan-beyan görünsün.

Beyinler parçalanmış, darmadağın beşerde,
Zanneder ki bu işle, o nev’e necat verir,
Gafil bunu anlamaz, muvaffak olur şerde,
Kendi beyni sofrada, halka ziyafet verir.

Çocuklar beslensin der; etli butlu olsunlar,