Bedri Tahir Adaklı Şiirleri - Şair Bedri ...

Her şeyi maddede, arayan kimse,
Aklı ki, onların gözünde olur.
Göz ise, mânâ da kör imiş dense,
Belki de sonun da gerçeği bulur,

Hakiki adâlet edecek isen,

Şu hayatın yolundan, geçti nice kimseler,
Niye zor gidiliyor? Tepeyi aşar gibi,
Aslında sürat yaptım, deyip geri dönseler,
Hiç kesemez hızını, inişten koşar gibi.

Güneşin battığı yer, gittiği yer kervanın,

Sırtımda emanet, ayakta çizme,
Kaderi çizen şey, bir kalem imiş,
Deryalar berraktır, paçayı büzme,
Dibinde ışık yok, bir zûlem imiş.

Doldurdum deryayı, bir maşrapaya,

Hayallerde hâtıra, nakkaş olmuş nakşetmiş,
Her hatıra ummandır, sefer etsen çare yok,
Mutluluk dantel olmuş, saraylara aksetmiş,
Odası binler olan, köşkler alsan çare yok.

Gönüller dalga- dalga, sahillere vurulur,

Aklı çıkar at baştan, aşkta pişman olunur,
Geçerken kapılmışsa, belki öyle park eder,
Çıkılmaz derin bir yer, dipte girdap bulunur,
Rotası umman ise, belki öyle çark eder.

Yol bulamaz, gönülde, akıl kanat açsa da,

Renkli perdeler arkasından,
Bin bir çeşit fısıltılar işittim,
Sebepler teker- teker toplanmış;
Kâinat kadar büyüyüp;
Çınlattı fısıltıları kulaklarımda.

Kararmıştı semâvat, kaybetmişti güneşi,
Kasâvet zuhur etti, gece dehşet saçıyor,
Sınırsız acıların, aranmaz üçü beşi,
Güneş aşktan bi-huştur, bak yıldızlar kaçıyor.

İmbisat etse ruhlar, rengârenk kanatlarla,

Ey âşık beni dinle, çevir kalp kulağını,
Leyla-Mecnun bahsine, değer ver de öyle bak,
Başkasını kınarken, tutup gönül bağını,
İnsafı hakem eyle, karar ver de öyle bak.

Leyla ile Mecnun’un, çok eski durumundan,

Akşamın gözlerinden,
Kaçarken kızıl güneş,
Zulmet artık kol gezer
Karanlıktır sokak başları.

Hayallerin tenha meydanlarında;

Taassup sahipleri, hata bilmez hatayı,
İmbisat etmemiş ruh, Hallacı tanıyamaz,
Müceddit kime denir, bilmez asıl atayı,
Hasta kalpli mollalar, ilacı tanıyamaz.

Molla bazen aç kalır, geğirir sesli-sesli,