Bana Hiç Masal Anlatılmadı

Bana hiç masal anlatılmadı. Çocukluğumda, yatmadan önce o büyülü hikayelerin dünyasına dalmanın nasıl bir his olduğunu hiç bilemedim. Belki de bu yüzden, büyüdüğümde kendi masallarımı yaratmaya çalıştım. Gerçek dünyadan kaçıp, hayal gücümün sınırlarında dolaşmak benim için bir kaçış yolu oldu.

Arkadaşlarım, anne babalarının onlara anlattığı masalları paylaşırken, ben sessizce dinler ve kendi içimde bir dünya kurardım. Bir prensesin bir ejderhayı yendiği, bir çobanın bilge bir kral olduğu o dünyalarda kaybolurdum. Kitap sayfalarında bulduğum masalları yeniden ve yeniden okur, her seferinde yeni detaylar keşfederdim. Kendi masalımı yaratmak, anlatılmamış hikayelerin boşluğunu doldurmak için bir çabaydı belki de.

Zamanla, masalların sadece çocuklar için olmadığını fark ettim. Masallar, bize umut verir, bizi cesaretlendirir ve bazen de en zor anlarımızda bize yol gösterir. Her yetişkinin içinde saklı bir çocuk vardır ve o çocuk, masallara ihtiyaç duyar. Masallar, hayal gücümüzü besler ve bize yaşamın karmaşıklığında basit ama derin anlamlar sunar.

Bana hiç masal anlatılmadı ama bu, benim masalları sevmediğim anlamına gelmez. Aksine, masallara olan tutkum, anlatılmamış hikayelerin boşluğundan doğdu. Her masalın bir ders içerdiğini, her karakterin bize bir şeyler öğretebileceğini öğrendim. Masalların gücünü keşfettikçe, kendi hikayemi yaratma cesaretini buldum.

Şimdi, masallar anlatılmayan çocuklar için yazıyorum. Onların hayal gücünü beslemek, onlara umut ve cesaret vermek için. Her masalda, kendimden bir parça buluyorum ve bu, beni geçmişle barıştırıyor. Bana hiç masal anlatılmadı ama ben, kendi masalımı yaratmayı öğrendim. Ve belki de bu, en büyülü masalın ta kendisi.