Bahaettin Karakoç Şiirleri - Şair Bahaet ...

sessizlik hep bu vakti kollar
sensizlik içime oturur
perdeye yansımaz
yeni masallardaki taş-çamur
palasını sıyırmış rüzgâr
savrulup dağılıyor bulutlar

Eğer yüzmek bilmiyorsa
Bir dalan bir daha çıkmaz
Gözlerinin karasına

Ateş demez, kar-kış demez
Çağırsan kurt-kuş sığınır

Kuyruksallayan
Tâ kabataş devrinden kalma
Ordusu olmayan bir başkomutan
Tebaası olmayan bir kral
Olmayan tabanına kertenkele gibi yapışan
Tavana bakamayan bir kriz buluntusu

Renkli vitraylara dönüşürken bir şiirin kıtaları
Dolunayın ışığı ta kuyu diplerine vuruyor
Bir vuslat sahnesi yaşıyor kuyudaki su
İnceden bir türkü tutturuyor.

Dişlerini toprağın etine derin gömen taş

her akşam ilk yıldız ağarttığında gümüşlerini
masmavi bir kuş süzülür yeryüzüne doğru
havayla sürtüşen kanatları kavisler çizer
gökadalar oluşturur
bu kuş benim kuşum biliyorum
her gece yolunu bekliyorum

Akılgından bir dal kestim
Sopa yapmak değil kastım
Ben anadan doğma mestim,
Sen gitsen gizin kalıyor.

Yol oldum yoluna ulak

Yadellerde bayrağımı görünce,
İlim düşer, obam düşer aklıma.
Kapılırım bir sınırsız sevince,
Görür görmez selâm düşer aklıma.

Ne bir benzeri var, ne de bir eşi;

Bu sene hiç güleç olmadı bahar;
Çocuklar çok ürkek, çiçekler kirli
Havada bir kurşun ağırlığı var,
Gökten zulüm yağar, sular zehirli.

Bademler, erikler çiçeğe durmuş

Ay marallar,marallar!
Bu nasıl yerçekimi?
Ay’a uzanmış dallar,
Yerin gözü havada…

Ay marallar,marallar!

Değişim rüzgârı sürekli eser
Baban der: -Gönlüne aşk nârı düşmüş.
Annen, her duada sana gülümser,
Der ki: -Çiçeğime bey arı düşmüş.

Eşin-evdeşinse eğer el kızı