Bahaettin Karakoç Şiirleri - Şair Bahaet ...

Er veya geç bütün tavanlar çöker,
Taban çökmez ama her yükü çeker.
Hesap görülmeden defter kapanmaz,
Elbet bir gün biri çıkını döker.

Başımı derde sokma, benden uzak dur!
Her tan ağartısı seninle uyanamam.
Gökçül bir yalnızlığı kucaklamışım,
Başkasıyla bölüşmeye dayanamam;
Sen benim gözlerime uzaktan bak dur…

'Az bekle' demeye utanırım
'Biraz daha…' sözü beni öldürür
'Hele kalsın…' demek ipe un sermek
Olacak anında olsun derim
Yüzümü yapacağım iş değil
Yaptığım iş güldürür.

- Saygıdeğer Üstad'ımızın henüz mürekkebi kurumamış bir şiirini, ilk kez ANTOLOJİ okurları için yayınlıyoruz...

ben bir ardıç ağacıyım şu tepenin açığında
yanarım, üşürüm, kimseciklerin haberi olmaz
gölgeme sığınanlar yaz sıcaklarında
kışın iyi niyetlerle semtime gelmez

Ay bu gece yarımdır, bu şiir öyle değil
Bu şiir bildirimi taşıyan bir ebabil
Ne kadar yalnız insan varsa bu yeryüzünde
Her yerin tenhasında, bayırında, düzünde
Hepsine açıyorum gönlümün kapısını
Dostluk çok sesli müzik, unutulmaz bir tını.

Doğarken gülümse
Acıyı tatmamış yüreğinle
Bir siyah bir beyaz
Gök ırgalansın…

Büyürken gülümse

Yâr elinden aldığım bir çiçeği,
Hâlâ bir albümde saklar dururum.
Aylar, yıllar geçti yârden haber yok,
Kuru bir çiçeği koklar dururum…

Taşa yazdım ayrılığın adını

Ne zaman seninle bir gezi düşlesem,
Hep arkana bakman var ya vuruyor sekte.

Hâlbuki vakit dar, menzilse çok uzak,
Ne umutlar yitecek daha ilk tümsekte.

Hiç bulut yoktu ortalıkta birden peydah oldular
Serinlikle birlikte içime bir korku düştü
Dedim, menzile ulaşacaksan geç kalma acele tut
Sonra sellerle kapaklanırsın yere yüzüstü

Hani hasat sonrası tarlalardan topladıkları başakları

Geceler uzun sürer kutuplarda fecirlerse şiir,
Düşlediğinden de çok renklidir bu serencam oğul! ...

Karlarda kuyruğunu sürüyüp giden şu yorgun tilkiyi,
Yaşatan bir umut kırıntısı yıkan bir gam oğul! ...