Bir kez daha anladım. Araya mesafeler girmişse, göğsünü siper etmeli her türlü olacaklar karşısında. Ya kabul etmeli, ya sessizce gitmeli… Yaşamayı istemekse yaşamalı, sınırları zorlamalı… Sevmenin bir yüzü vardır. Aşkın birçok yüzü… Esas olan içinde yaşadığının gerçeğe dönüştüğü yüreğe dokunabilmekte… Şimdi yalnızlığımız bizi bize çekiyor. Ayrı dünyaların yolcuları olsak bile. Yüreğinin en kuytu köşesine bir öpücük kondurup, yalnız değilsin diye kulağına fısıldıyorum... Benliğimi kemiren sensizliği iki satır yazıp uyuşturuyorum. Kesmiyor ama sakinleşiyorum. Sonra bir tane yazı, peşine bir tane daha derken morfin yemişçesine rüyalarına dalıyorum.
Kendimi tanımaz oldum. Benim içimde yaşayan başka birisiyle savaşımda.
Ne bana benziyor ne benden uzak.
Öyle yakınız, öyle yabancı...
Kendimi kitaplara vermeyi düşünüyorum. Diğer yanım karşı çıkıyor.
Yalnız kalmak istedikçe öteki yanım...
Bu bir boşluk ve doluluğu sana endeksli olan.
Belki hiç bilmeyeceksin bir gülüşünle dünyasını aydınlattığın birileri olduğunu ve yine bilmeyeceksin nefes kadar yakın olup, nefessiz kalmanın ne demek olduğunu... Bu kadar yakın olup, bu kadar uzak kalmış olmanın hiçbir sözlüğe sığar yanı olmadığını görmeyeceksin ama her şeye rağmen çok sevileceksin... İçten bir sesleniştir bu duyulmasa, hissedilmese bile… Elleri cebinde gezen birinin bir yerlerde görüp okuyacağı ve hayıflanacağı… Kim bilir geçmişinde birisini sevmişliği düşecektir hatırına, tebessüm ederek devam edecektir yoluna… İyi ki sevmişim, yine olsa yine severdim diyerekten…
Sabah uyandığımda gördüm gözlerini, kendisi boş resminin yansımasıyla renklenen duvarlarda... Göz kırpıyordun yeni güne, gün seninle doğuyordu. Her yeni güne böyle seninle başlayıp, sensiz olmaya içerledim. Sen yoktun yanımda; sen dolmuştum dünyama... İçimde kopan fırtınalar, içinde sensiz kalışlarım...
Yeni bir gündü seni karşıladığım.
Yeni bir güne sensiz başladığım.
Şehirler bize uzak şiirler yakın
İnsanlar birbirleriyle kaynaşırken
Yakınlaşan şehirlerde kaybolduk
Hoyratça harcadığımız vakitlere
……….asılı kaldı kimliklerimiz
şiirlerimde saklı! sen(siz) liğim.
içimde tüneyen kör düşlerim
eski bir şarkı dudaklarımda hapis
gözlerimde uyuyan bir deniz
o, buğulu ses,
gün batımın da duyduğun.
iliklerine işleyen,
tek vücut olduğun...
dudakların yanar.
kabuğunda yaşayan kurt
başını göğe uzatır
buz bakışların
körelten sığlığı üzerine abanır
ezilir benliği
hangi, hüznün bulutları serpiştirdi.
hangi, doyumsuz geceden kaldın böyle?
gözler kan çanağı...
susuyorsun,
yaramazlık yapan bebekler gibi,
Sen dilime dolanan yalnızlık türküsü, içten içe tutuşturduğun bu ateş sönmedi…
Koz oldu. Bir kıvılcım çakmaya görsün senden gelen, sana dair… Sönmüş bir volkan edasıyla taşar yuvasından lav olur, akar gider gözlerine… Yüreğinin sesidir ayakta tutan bakışlarımı, düşmeye gör… Eksik bir tını dökülür dudaklarından sabah seherlerine…
Yanılgın, kaybolmuş bir şehrin yolcusu olmandı. Öyle ki kendini ördüğün taş duvarlar esaretine gölge vuruyordu ve sen tutsak güzel kirletilmiş saf düşerinde yaşıyordun yalnızlığını, kimselere bulaşmadan…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!