Atakan Kartaltepe Şiirleri - Şair Atakan ...

Ruhunu görüyorum, bakınca değil seni!
Özünü seviyorum, yok değil bedenini!
Sen ki Elmas, Pırlanta sen ki Pilâtin, İnci,
Daha ne’ni sayayım ki daha ne’ni... ne’ni?

Ne oldu ya? ..ne oldu? ..düştün PAŞA...
Bin hevesle oysa...geçmiştin başa...
Hay sen çok yaşa e mi...sen çok yaşa!
Erbaş denen sen! ..ne Başer mi? hâşâ!

Ama demiştim ben...'yapma yakışmaz' (*)

N’olur versen yani... ne olur versen?
N’olur yani, ne... ne eksilir senden?
Vermekle eksilmez ki hiç hazînen!
N’olur yani, ne... ne eksilir senden?

Ver... ver ki ben de bileyim tadını,

Birkaç dakika farkla, akşam oldu İzmir’de,
Her akşam sorar gönlüm...sorar, “sevgilim nerde? ”
Nerde olursa olsun... tek sağolsun - varolsun!
O sağolsun daaa olsun her istediği yerde!

Yok aramızda dağ, tepe! yok aramızda dere,
Kapı komşu gibiyiz ki...İstanbul - İzmir nere? ..
Bırak gelsin âşığın da gelip de sana ere,
Bu hasrete katlanmaktan, yüreği yara – bere!

Yârabbî, öldüm mü ben? Bura diğer taraf mı?
Neresi bilemedim! Arasat mı? Araf mı?
Bir başka olur bu yer... hayâl ettikçe O’nu...
Yoksa vasl için halâââ beklediğim o raf mı?

Saçından başlasam anlatmağa seni, şiir bitmez,
Ayağından başlasam anlatmağa, lûgatım yetmez,
Tepeden tâ tırnağa hayalimden, bir halin gitmez,
Bu âşığın, bir âşık kiii bil senin çün neler etmez!

Kavrulan bir çölde serap gibisin...
Çağıldar kulakta billûrdan sesin...
Anlatılmaz şeysin sen! nesin? nesin? ..
Sanki ruha dolan hoş bir nağmesin...

Cânımda cansın, tenimde bensin, bende sensin,
Bana ben değil de dileğim o ki sen densin!
Sen ne azsın ne orta ne çoksun, sen en ensin!
Sen aklımı alan, gönlümü çalan... bir fensin!

Aynaya bakar, dev gibi gelirsin de kendine,
Coşar - taşar - köpürür de sığamazsın bendine,
Oysa toz bile - zerre bile değilsin, nesin sen?
Hele bir göz çevir de bak ve düşün...efendine