Alper Eğrikar Şiirleri - Şair Alper Eğrikar

bir hanedan üyesi
zalimce öldürülüyor kurşunlanarak
gününde manşetlere düşüyor resmi
sarayını yakmışlar kundaklayarak

ardından yağma

Bir ramazan.

İçimdeki çocuk konuşmadan edemiyor;
Gazze ne yapar? ne yer? ne içer?

bir savaş bekler gibi, saatim kurulu.
yerlere süper mayınlar yerleştiriyorum.
cana kıyacak olmanın verdiği hüzünle.
ama ne yapayım? savaş bu birileri ölecek.

Eski kırık bir sandalye üzerinde,
Karanlık bir manzara.
İki bina bir arsa.
Burada haykırdım ilk sensizliğe.
İlk adımlarıma,
Yüklediğin sırtıma.

Bisiklet

Benim binecek direncim mi var?
Ha dünya?
Yerler kaygan,
Bari kırmızı olsa..

tekrar çocuk olsam
tekrar seni severim
tekrar seni sevsem
tekrar çocuk olurum

Korkarım, yazacak bir senim kalmadı artık,
Seni bir daha göreceğim bile muamma.
Biz hep güneşte, hep o cuma gününde kaldık,
Beraber yürüdüğümüzü unuttum sanma.

seni son kez
seni son kez görmenin acısı
dönüp duruyor kanlanmış gözümün içerisinde

kapında örümcek ağları görüyorum
ayaklarım girmemeye diretiyor

Ey Aşk,
Bu dünyanın nefs-i müdafaası.

İnsan aşık olmadı mı neye yarar?
İnsan aşık olmadı mı zıvanadan çıkar.

Bu gece yaşıyorsun sevgilim, ne gece ama!
Seni sol omzumdan görmek istiyorum.
Beyazları giyip gel.
Gidelim buradan çocuklara.
Zaman bizi sindirmeden, kopmadan sel.
Beyazın en çok yakıştığı kadınsın sen.