Alan Adam Şiirleri - Şair Alan Adam

Henüz güneş görmemiş kardelen çiçeğisin,
Kirlenmemiş tertemiz, bir çocuk yüreğisin.
Sen hülyamda ütopya, hayatın gerçeğisin,
Müzmin hastaya umut, iyilik meleğisin.

Güzelliğin bir deniz, her nehir sana akar;

Gül yaprağında çiysin,
Gökten inen vahiysin
Sevdalın ben olursam,
Çarmıha gereceksin.

Endemik bir çiçeksin,

Ta, bin fersah uzak, olsan da benden,
Umut treninde, yanımda vardın.
Ben gamzenden aldım, sen yüreğimden,
Ağulu merhemle, hasreti sardın.

Öptüm yüreğinden, kar olup uçtun.

Gerçek ile hayalin ortasında bir yerin,
Kadim bir payitahtın, lacivert gözlerinde,
Bir sabah ezanında, asude bir seherin,
Buldum yitik yarımı* gerçeğin közlerinde.

İkiden bire çıktık, fenafillaha erdik,

Hiç tatmadık aşkı, bilmeyiz sevda,
Mermi olup yağdık çakalla kurda,
Bir seher vaktinde, derin uykuda,
Şehadeti tattık, sessiz sedasız…

Kefensiz gömüldük kara toprağa.

Bırak beni yalnız, al başını git,
Git de yalnız kalsın mecruh yüreğim.
Yokluğunla beni, cehenneme it,
Kül olsun bedenim, şaşsın feleğim.

Kara bahtım mahkum zaten hazana,

Ben seçmedim gamı, kara sevdayı,
Yazılmış alnıma, şikayetim var.
"Aşka düşmek" denen kara belayı,
Musallat edene, husumetim var…

Sevdana verdiğim sonsuz emeği,

Ne Kudüs ne Mekke ne de Vatikan,
Mukaddes tek şehrim, ebedi sevdan.
Sonsuz bir mutluluk arayan her can,
Bir gün anlayacak, ne dediğimi.

Ne yazı yaşadım, ne de baharı,

Bilirim son liman, senin sinendir,
Koparken fırtına yanıbaşımda.
Al kalbine beni; sakla, sevindir,
Hissedeyim seni, nefes canımda.

Bir tılsımdır ismin, kalbimde umut,

Hayat denen çölden akan tek nehir,
Kurudu, akmıyor; bozuldu sihir,
Sen varken cennetim, olan her şehir,
Harabeye döndü, sen olmayınca…

Gündüzüm kısaldı, uzadı gece,