Ahmet Öztürk Şiirleri - Şair Ahmet Öztürk

İbretli soysuzluğuma baksınlar
Topraklayım
çocukluğumu ellerime alamadan
dert dediğin güneşte sararmış çayır çimen
dert dediğin kendine bakıp da
diyemediğin

İşte içimdeki maviye çalan hüzün
ne kadardır aradığım yitik gerçek
Goncagül dedikleri gibi birşey
Daha tam açmamış maviye

Bu gece yıldızlar böyle olmamalıydı
Bu gece ay, betim benzim
böyle solmamalıydı
Dudaklarından sonra
sigara dudaklarıma değmemeliydi
Bu gece yıldızlar böyle olmamalıydı

Korkunç dakikaların kemikleşmiş sıkıntıları
Her yanımı sinekler gibi sarıyor
Bu kabusu kaça aldım muamma
Oysa tek havadis beni yok edişiyle besliyor
Birazdan bir geçit töreni esecek
Ezecek ellerimi her tok adımında

İçimden bir nefes boşalır metroya
Merdivenleri inilmez kılar
Raylarını gidilmez...
Metroya güz gelir, yetmedi?
Efkarım boşalır siyah bir ten gibi
Parlak, can çekici ve imkansız

Nefretim güzellikle beslenir
Doğruyla yolunu şaşar
Şakaklarım kanla yoğrulur
Nefretimle beslenir
İki arayı, bir dereyi bulamam
Bulduğuma yürek koyamam

Ahşabın dokusu efkardır
Nefeslerimizi besliyor ezelden ebede
Eskidikçe derinleşir yarıkları
Yarıkları iyice saklar nefesten şiirlerimizi
Sazın tellerinde ulu çınar
Tamburun tellerinde ahşap konak

Oturan durgun bir karanfil
Saksıları pusuya yatarak izliyor
Mora çalan renge doğru
Notaları döküyor rüzgar
Ölüm neden soğuk? diyor toprak
Karanfil topraktan gayrı

-Yürek kuytu köşelere saklanmış
Sevmem demiş bir daha
Çok yakarmış Allah'a
Sevmek yüreğe yasaklanmış
'Oh! ' deyip rahatlayarak
Yan gelip yatmış ağlayarak

Günleri sordunuz bilmiyordum kırık ağaçlar içerisinde
Dutlar yemişler, eğri dallar arasında
Siper kazan askerler gibi göremiyordum önümü
Şekerli süt kimsesiz değildi
Kimsesizler Türkiyeli değildi
Taşlar asfalta inkılab etmemişti