Ahmet Öztürk Şiirleri - Şair Ahmet Öztürk

Bir yangın sönüyor
bir yangın kopuyordu
Gözyaşların yanaklarında
ne güzel
ellerimde ne sihirliydi
Hele başımızın dönmesi

Bir kadını sevmek gibi başladı herşey
Rüzgarın yakandan içeri girmesi
vücudunu sarması gibi
Sağım solum aşktı
ben aşktım
sen yoklukta saklı...

Gül yere bir kere düşer
Bebeler güldüğü yere kadar ağlar
Ve ben her günü yakarım
Bu günler yangın yerinde pazardır
Sabır nasıl alınır?
Nasıl satılır?

Güldürgeçe ihitiyacı vardı
Gördüm zoraki gülümseyişiyle muhtaçlığını
Cebinde haftalarca kalmış tuzlu fıstıklarla
Unutkanlaşan platin bakışlarında kayıp kıtalarıyla

Leyl dediğini, leyl yazdığını ve leyle yitip gittiği günleri

Maduriyetim eski bir yüzyıldan kalmadır
Bir kolye, bir saat ve bir kefenle yaren
Hırpalanmış, hor görülmüş medeniyetleri mukim bile bile
Tılsımlı cümleleri yangın merdivenlerinde
Gizliden gizliye ben ezberledim
Israr fıtratımızla yoğrulmuş fiyakasını bilirim

Mahsun ve harap da olsalar
ıssız kayıklar bilir
denizdeki fırtınayı

Ağlamaklı ve sarhoş da olsalar
yalnız aşıklar bilir

Her zaman gözlerin dedim
İki dağ bir dere gülüyordu
Ne kadar beyazdın
Elbisen ayak bileklerinden son buluyor
Kadınlığın ne kadar da berraktı
Yağmurların altında ömrümün en

Bırak gözlerinin buğusu kalsın
Giderken senden kalan
Götür yanında kirazdan dudaklarını
Gamzelerini de sana verdim
Dişlerinin tanesini
Öpüşünün sıcak ferahlığını da sana verdim

Muhabbbeti deli dumruldur avarenin
Gülünen lafları edecek durmadan
Ağla cananı canan
Sevgiyle dök gözyaşlarını
şairlere ilhamını ver artık yetmedi mi ayrılık
bir hokkanın divitine sarmaş dolaş eyle

süzülüyordum uzak zamanlara doğru
yere yaklaşmadım desem yeridir
göğüdür
gözlerimi beride bıraktım biliyorum
isyanınız bundan mı
takibiniz bundan