Ahmet Öztürk Şiirleri - Şair Ahmet Öztürk

Yürüdüm camilerin içinden
bir çocuğun huzurundan
halılara serilip uykusundan
Bir türkü arıyordum
bir nezle sarıp sarmalamıştı
bir çekmece açıldı ruhlar...

ay kayboluyor bu gece
dev deryanın dev dalgaları
beklemek ömür boyu sıcak suları
bu gece ay kayboluyor
o kadar mı uzak
kayalar yuvarlanacak buraya

Hüküm kıyafeti giyilir ayaklar yalın
ciğerler titrek ve nikotin
Mapusanenin duvarına çizmiştim seni
tırnaklarım sökülene dek kazıdım
Bir çift güvercinim koklaşır
gece gündüze sürtünür

Kayboluyorsun belki uzaklarda ne var ki
Kışın en sıcak beyazlığındasın biliyor musun?
Nezakete sarıyor tutkumu gülümsüyorsun oysa
Ne söylesen boş minareler gibi kalıyorum
Şehrin çocuğuyum ne bilirim ki dışında
Kanadına beyazlıklar serpilmiş kırlangıcım

Şimdi güleceksen bekle az
Ruhumu ötelerden koparıp geleceğim yanına
Anılarımı getireceğim, acılarımı...
Son bir sokak sevdasına saklandım
Kelepçeleri kırdılar bil sen
Dar gelir sen gülerken şarktan garba

Sen Kürt yüzlü, kilim desenli garibin bakışları
Soğuk bir parkın banklarını okşuyorsun
Minarenin gölgesinin düştüğü açıları bilmeden
Sokulduğun taşın taşı camiyi görmezken
Biliriz sessiz sedasız içinin titreyen sonsuzluğunu
Fahişe Naciye adını bilmez bilmez geçer gider müşterilerine

Zaman seni ele almış
Kaybeden adam
Zaman seni ele almış
İnanılmaz, sen ağlıyorsun
Zamanın çocuğu
Nisan yağmurlarında ağlıyorsun

Ellerimde kimin sarı sarhoş titremesi var
Nerdesiniz oradaki meczuplar
Hani oradakiler dört iklimdeki kara taylar
Hani şu köşebaşından dönüp sağdaki
İlk yetişen krizantemler
Yazdığım ilk şiir aşka değildi

kan boyamış sanki sana adadığım güllerimi
bu bahçeler saçtığın sevda tohumlarıyla doldu bir bahar boyu
sen ağlamadan duracağın bir durak bulamadın
ben dar sokakları aşamadım bu bahçelere gelip de
sevda tohumlarının filizlerini görmeye

I.

kara tahta, sıralar ve okulun merdivenleri aşınmakta
kitaplı eller beynimi kucaklamaktaydı
bir yığın ders, iki yığın yıl, gurbet
aralarında sen