hücrede ilk geceyi geçirmek çok önemli,
çok önemli gözlerin loşluğa alışması;
soruların tutkalca belleğe yapışması:
bu koku ne kokusu, duvarlar neden nemli?
burada kimler yattı acaba senden evvel,
şaşırdım durakları, trenleri kaçırdım. pişmanım
kalbini lilith’e* satmış dindar kadar. son dergâhı
terk edilmiş dervişlerce hırkasızlaştım. kanım
çölde yitmiş su gibi yadırgıyor kalbimi. günahı
çok birikmiş bir günah defteriyle avuçlarımda
usandım peşin sıra koşmaktan bunca zaman
ihanet haplarının reçetesiz satıldığı ve hızla dağıtıldığı
günümüzde, en güvenilenler de güvensizleştiler sanki.
sanki kasten bir kez daha kanıtlandı marx’ın haklılığı:
hani “her şeyden kuşkulan” dedi ya zamanında o dâhi
işte o zamandan bu yana bir uğursuzluk çöktü dünyaya
bulutlardan kuşku yağdı, kuşku bitti ot yerine toprakta
iyice çekmeli perdeyi, yıkamalı yüzünü göğün
ve güneşin. üşüyor yalnızlık sürgününde menekşe.
yuvası bozulan kuşların hüznüdür bu gördüğün
dökülen tüy tüy. şahinlerin kanlı tırnakları pür neşe.
görüntünün kanı donmuş ‘dev ikizler’ yıkılalı
şerefim üstüne, hem de yedi ceddim üstüne yemin ederim ki,
göçmenlerime laf ettirmem bayanlar, baylar; üstelik derim ki:
susarsam, kanımın afrika sıcaklığında bile donar gibi olurum,
incelir en güçlü yanım
tozarım enkazdan beter.
sefil bir sandık açılır, yakasız bir gömlek çıkar ateşten,
tanımadığın bir kente
düşmeyegör bir akşamüzeri,
şaşırırsın, aklın karışır bir an.
gurubu soluktur sanki o kentin,
rengi yitmiş kumaş benzeri
(sürekli yıkanmaktan) .
sen geldin yalan rüyam birden hakikat oldu
önünde gönül dağım eğildi kat kat oldu
bu tanrı tansığı mı yoksa senin kayran mı
ayrılık en sonunda gerçek bir vuslat oldu
görenler de sanırlar ki ben kendim
suçlusuyum bu kör yalnızlığımın
sanırlar ki, kasten rıza gösterdim
içinde yüzmeye bu ıssızlığın.
ben örttüm sanırlar kepenklerimi,
sokakları ben boşalttım sanırlar,
ceketi avrupaiydi, sıralı sarı düğmeleri köreltirdi güneşi bile
ve general görünüşü verirdi dedeme. daha yakışıklı yapar,
daha bir ciddi gösterirdi onu. ve o, sakalını kısacık kırpar,
uyum içinde olmaya çalışırdı hep havalı ceketinin ahengiyle.
onu kim bilir nerden almıştı, ya torunlarından arda kalmıştı,
ya da bir bağıştı bu ceket, dünya görmüş bulgarların birinden,
gökler süzgecini açar huşuyla
ve süzülür yağmuru bir tılsımın;
ürpertir tenimi dokunuşuyla
sırsıklam nefesi binlerce kılın.
hangi iklimlerden kaçmış bilinmez,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!