Ahmet Beltekin Şiirleri - Şair Ahmet Bel ...

Dökülen yapraklar,kızgın rüzgarlar,
Çılgın rüyalar,karmakarışık dünyalar,
Sonra ölüm her şeyin başlangıcı.
İçimdeki sonsuz renk yangını sonbahar,
Baharı getirecek inan.

Bir gece,
Hüzne alışık yüreğimi,tuttun yüreğinle,
Kızıla çalarken gökyüzü,
Benim gönül kuşum,yangınım,
Şimdi çok uzaklarda bir yanım.
Her saniye ayrı bir düşünce,

Yokluğun kol gezdiği,
Tahta yamalı kerpiç evlerin birinde,
Yaşı biraz geçmiş bir Zeynep abla yaşardı.
Mahallede herkes ona saygı duyardı.
Her gün mahallenin ıssız sokağında,
Bütün komşularla beraber örgü örerdi.

Ayrılsak bile bir şarkımız olmalı,
Sevgimizi bir bahar dalı gibi çıkarmalı sabaha.
Geceleri uykularımızı bozan tedirginlik,
Yansımasın dudaklarımızdan çıkacak aha.

Telaşlı bulutlar dağılmalı üzerimizden,

Düşündükçe seni,dalıp gitmek yeni düşüncelere,
Sevmek ve esir olmak,sabahı olmayan gecelere,
Sonra alnını dayayıp,buz gibi soğuk pencerelere,
Çok zor oluyor,gecenin bir yerinde hıçkırarak ağlamak.

Gökyüzüne çizerken bulutlar hüznün şeklini,

En içli şarkılarda bile hep aynı matem,
Her zaman içiçe hüzün ve akşam,
Bütün ayrılıklara ince bir sitem,
Gözleri yollarda bir yalnız adam.

Soğuk karanlıklar sis ve duman,

Uzak dünyamın hüzün çiçeği,
İçimde dinmeyen sonsuz sızım.
Sensin hayatımın tek gerçeği,
Artık bir yerden başlamak lâzım.

Dertler sevincimi boğmadan,

Bir sabah erkenden kalk,
Sevdiğinin yüzüne bak uyurken,
Sıcak bir gülümseme göreceksin.
Hayatı sevdiğin kadar,
Onu yeniden seveceksin.
Unut acı dolu günleri,

Aldırma şarkılara,deli gibi sevsen de,
Unutmak istiyorsan,unut gitsin.
Aşkından ateşlere düşüp küle dönsen de,
Her şey bir yere kadar,bırak bitsin.

Herkes gibi ayrılık seni de ağlatır bir gün,

Seni düşünmeyi senden öğrendim,
Yorgun yılların verdiği acıyı hafifletmedi hayâllerim.
Yokluğuna uyanmayı hiç istemedim bilesin,
Güneş ışıkları kokarken solmasın ay çiçekleri diye,
Sevinçler uzaklaşırken yavaş yavaş,boş kalmasın ellerim.
Yığılıp kalırken acıların arasında,