Sonra bir "uzak" buldu insanoğlu
Gittikçe uzaklaştı.Farklılaştı duygular, sözcüklerin hiç bir anlamı kalmadı. Biliyordu herşeyin davranışlarda yattığını. Biliyordu kalacağını bir köşede.
Bir oyun oynamıştı, bir gün yüzü görmüştü işte hepsi bu. Şimdi karanlıkların vaktiydi.
Hep sen düştün hesabıma
Ayrık otu misalisin!
Gülüp geçtin sen halime
Sen ağamısın,sen beymisin?
Hep sen düştün hesabıma
Ayrık otu misalisin!
Gülüp geçtin sen halime
Sen ağamısın,sen beymisin?
Bütün güzel yürekliler,
Dost yüzlü insanlar beri gelin.
Bugün size sunulan dünyanın
Yas günüdür.
Askerde çavuşların nöbet tuttuğu günlere, kolluğun ve kıllığın günü derlermiş.
İşte o Gün, öyle günlerden bir günüymüş, Hasan çavuşun. Tek tek kouşları geziyormuş. Öylesine titizmiş ki sormayın. Bütün askerler uykudaymış. Ama bir kouşun ışığı yanıyor, içeride kâğıt oynuyorlarmış. İçeri girmiş Hasan çavuş; Tok bir sesle "Kaldırın kâğıtlar burası peygamber ocağı “diye gürlemiş. Ama kimse aldırmamış. Çok kızmış Hasan çavuş. Bir hışımla çıkmış gitmiş kouştan. Sanki ben size biliyorum der gibi hali varmış. Doğruca nöbetçi amire arz etmiş bu durumu. Doldurmuşlar askerleri çipe, olay yerine varmışlar. Komutan içeriye girince, üçü ayağa kalkmış askerin, bir kenara çekilmişler. Ani bir durum yapmış Asker’in bir tanesi, Cebinden bir jilet çıkarmış, doğrayıvermiş, kolunu kanadının her yanını. Her taraf kan, revana dönmüş. Komutan sakin bir halde Çemremiş kollarını ve yermisin, yemez misin diye jiletçiyi iyice dövmüş. Üstü başı kan içindeymiş jiletçi Er’in. Komutana da bulaşmış onun kırmızı kanları, komutanın üstü başı betermiş. Alıp götürmüşler jiletçi Er’i kodese ve bir daha görünmemiş.
Bir zaman sonra ranzada yatarken Hasan çavuş, sağına bir dönmüş ki, yanındaki ranzada jiletçi yatıyormuş. Çok şaşırmış Hasan çavuş. Jiletçi elinde bir jilet tutuyor, Hasan çavuşa ters ters bakıyormuş. Çok korkmuş Hasan çavuş, iyice başına kadar çekmiş battaniyeyi Amacı, Jilet atarsa jiletçi, hiç olmasa yüzüne gelmesini önlemekmiş. Tehdit etmeye başlamış jiletçi, Hasan çavuşu. Uykusu tamamen kaçmış Hasan çavuşun. Hafifçe değdirmiş, jiletini battaniyeye jiletçi. Hasan Çavuş çaresizce, yalnızca bekliyormuş.
Her gün sabahleyin sanki bir seyahate hazırlanır gibi erkenden kalkardı.Çünkü kabulleniş zor bir duyguydu. Adam, bu duyguyu yenmek için en eğlenceli yöntemi bulmuştu. İşe değil, gezmeye gidiyor gibi hareket ediyordu.. Adam için öncelikle gezmeye gider gibi hazırlanmak onun sabahlarının en özenli keyfiydi.
Evden çıktığında yapması gereken şey, yol boyu göreceği güzel manzaraları, dağları, ormanları, barajları görebileceği dürtüsünü ön plana çıkarmaktı. Halbuki bu kurguları yıllardır yeniden, yenileyerek binlerce kez zaten kurmamışmıydı?
Ama yapabileceği tek şey kendini hem psikolojik hemde yol güzergahının getirebileceği bütün olumsuzluklara hazırlamak değil miydi? Zaten o da her gün işte onu yapıyordu.
İşe her geliş,gidişin uzun medafelerinin
Çok anlam yükledin hayata boşa
Değişmez hiçbirşey çıksan yokuşa
Payeler verseler sendeki başa
Ne kadar yaşasan kaderin aynı
Okul forması kirli bir o kadar eskiydi. Giydiği ayakkabı, ayağına iriydi. Kaderin saçlarına hiç tarak değmemişti. Yorgun, bitkin yüzleri sanki biraz griydi
En arkada oturur Kader hiç konuşmazdı. Okulda vardı ama hiç okullu olmadı.
Dışlanmıştı, yanında kimse yoktu kaderin. Sınıfın çocukları kem gözle bakarlardı. Yanına hiç gitmezler, lakaplar takarlardı.
Kaşınırken kader kız, öğretmene söyledi. Merak etti öğretmen, evine kadar gitti. Meğer öksüz süzmüş kader, annesi üveymiş meğer.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!