Serin,sulu gözlerinin içindeyim
Sen beni hâlâ hiç görmedin.
Sesim,her gün misafirin davetsiz
Seninle haşır neşir hayallerim
Aynaya bakıyordu adam,-eh dedi, saçımda biraz dökülmüş ya olsun o kadar. Bir Tıraş olurum şimdi, lacivert takımı da çektim mi, iş tamam diye düşünüyordu.
Pantolonu denedi önce, göbek, pantolona sığmıyordu. Ceketi giydi üstüne olmadı, çok dar geliyordu. Yaşı elliyi geçmişti, artık eski urba yama tutmuyordu.
Gömlekleri denedi tek tek. Ne zaman almıştı bu kiloyu! Sonunda sırtına bir şeyler uydurdu. Tekrar aynaya baktı. Biraz dedi, spor yapmalı, diye mırıldandı. Kapıdan dışarı çıktı. Ayakkabısına baktı. Hangisini giyse daha şık olur du? Tek tek giydi, çıkardı. Gerçi tam beğenemedi birini ama düğünden kalan kundura iyiydi. Biraz parlakça ve dikkati çekerdi. Düğünden kalan parlak kundurayı giydi. Biraz kokular süründü, taktı gözlüklerini ve yürüdü. Artık olup, olacağı buydu.
Bindi arabasına, gaza bastıkça ve yolda yayan gidenlere şöyle yan gözle baktıkça biraz daha moral buluyordu. Günaydın dedi, yolda giderken birine, Adam oralı olmadı. Neyse dedi, herhâlde duymadı.
Fakirdi,öksüzdü,henüz çocuktu telli.Karın tokluğuna ev temizliğine gidiyor,hasta anasına bakıyordu..Bir abisi vardı,selim.Ama kimseye hayrı yoktu.
Aklına kötü bir şey gelmezdi tellinin.Ama düzen tellinin düzeni değildi.Telli fakirliğin sanki bedeliydi.
Bir gün zengin bir evin temizliğine gitti telli.Evin abisi,saklanbaç oynayalım,hadi saklan telli dedi.
Telli koca evin en ıssız odasına saklandı,onu kimse bulamazdı.Evin
Atının terkisine binip gittiğim çocuk
Yıllar oldu gelmedin sen nerede kaldın
Beni bıraktı diye atıp tuttuğum çocuk
Benden neler götürdün nelerimi sen aldın
O toz duman yıllarda seni kaybettiğim çocuk
Uzaklaşıyor sanki her gün herkes birbiriyle. Nasıl değişiyor insan, şekli, şemal'i ve fikriyle.
Nedir bu kadar bizi birbirimizden ırak kılan? Nedir bizi birbirimizden bıktıran?
Halbuki öz'ü değişmez ki insan olarak kimsenin. Halbuki hiç faydası olmaz ki birbirini hiç görmeden gitmenin.
Kendini üstün görüp, es geçiyorsan dünkü dostlarını, bil ki kısıtlıyorsun kendi kendinin o geniş alanını. Yok,diyorsan ortak olmasınlar kimse hiç bir şeyime, öyleyse sen yaşarsın tek başına kendi kendine.
Uykudan uyandırıp ta her gece, beni
Yaz diyen dizelerim,yüreğimin en derin yerlerinden çıkı çıkı veren en yoğun söz öbeklerim,ne olur, ne olur beni rahat bırakın.
Uykusuz gözlerimle,her sabah beni karşılayan yeni gün, ne olur bana ilham kaynağı olmayın.
Ben bu yüreği,aklı mı başımdan alsın diye taşımadım, ben bu sevginin destanını yıllar yılı hep yazdım. Zorlama beni aklını sevdiğim, ilhan perim, ben yazmadan edemem, yazmazsam kendime zarar veririm.
Yağmalamakta şehri ışık hüzmeleri
En özünden yokluğa oynuyor insan
Hayattan kopmuş herşey,
Yalan o sevmeleri...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!