Abdullah Ramazan Şiirleri - Şair Abdulla ...

susacağız
sadece susacağız seninle
ben sensizliğime
sen bensizliğime
özleme hasrete susacağız
yaşadıklarımızı

güneş topladım demet demet
üstsüz başsız çıplak ayaklı
soğuk memleketin çocuklarına
ısındı elleri doldu gözleri
açıldı duaya körpecik eller
Allah dedi şükür dedi hamd dedi

sana öyle alıştım
öğle ısındı ki yüreğim
kısacık zamanda
yıllarca beklediğim özlem bitti adeta
öyle etkiledin ki
öyle sindi ki varlığın

senden sonra
pek bir şey değişmedi buralarda
güneş aynı güneş
yıldız aynı yıldız
aynı şehrin aynı sokağında ben
insanlar aynı evler aynı

kendine değer ver
kendini çok sev
unutma sende sevmezsen seni
kim sever senin gibi seni

kendine değer ver

unutmak istemiştim seni
Kırlarda papatyalar olmasa
Gökyüzü her andığımda
maviye boyanmasa
tane tane damlalar düşmese üstüme
ıslatmasa iliklerime kadar yağmur

Millete dar gelen çarpık düzene
Dur demeye ey milletim var mısın?
Liyakatsiz lider olup gezene
Dur demeye ey milletim var mısın?

Her kafadan çıkan çatlak sözlere

hava hafifçe serin
akşam üstü kızıllıkta
bir bankta oturuyorum
ortalıkta bir koşuşturmaca
herkes evine dönüyor
benim hiçbir yere gidesim yok

Bir yılda dört
Dört mevsimde bir kadın vardır
kadın dört mevsimde bahardır

sevendir sevilmeyi hak edendir
sevildikçe açan bir güldür

daha kaç vebal ödeyeceğiz
yüz mü beşyüz mü bin mi
kaç umut sönüp kaç yaşam heba edilecek
daha kaç kadın saçlarından sürüklenip
sokak ortasında dövülecek
güneşsiz günlere kaç beden uyanacak