Abdullah Ramazan Şiirleri - Şair Abdulla ...

Unutmuş
Çoktan vazgeçilmiş bir sevda
Yıllar sonra bile
İlk günkü gibi
Anılar hala hayatta
Bakışı gülüşü

ben seni sevmekten korkmuyorum
hani sana dokunamayacak olan ellerim var ya
gözlerine esir gözlerim
tatlı sözlerine alışmış kulağım
her gördüğünde heyecanlanan yüreğim
aklım fikrim düşüncelerim

sokaklar boşaldığında anlarsın
kalabalığın kıymetini
güneşin kaybolduğunda gündüzü
harcadıkça parayı
kaybettikçe sağlığı

her yağmur sonrasında
kokar ya burcu burcu toprak
gün ışığına saklanmış tılsımla uyanır tabiat
can olur kan olur

yeşil bir örtü sarar

bizim küçük bir evimiz vardı
iki odalı ortasında sobası
yer yatakları kenarında minderi
kerpiçten ahşaptı tavanları
elleriyle sıvardı her yıl annem
bembeyaz kar gibiydi duvarları

herkesin bir gecekondusu vardı eskilerde
şimdikiler gibi elektrik su olmazdı evlerde
hatta yolu bile olmaz çamur patikalardan ulaşılırdı
kuyulardan çekerdi annelerimiz suyu
leğenlerde yıkardı bizi
utanırdık sıkılırdık ama yıkanırdık yinede

Hani yeminlerin sözlerin nerde
Hayırsız gittin de mutlu mu oldun
Beni bir başıma koydun ya derde
Hayırsız gittin de mutlu mu oldun

Bahar kıskanırdı görünce bizi

bana mutlu olduğunu söyleme
değilsin de
yüreğinde acı
gözlerinde matem havası saklı
gittin diye
iyi oldu

ey insan oğlu nedir bu halin söyle
ufak şeyleri dert edip ne diye dertlenirsin ki
otur şükret her haline
için kan ağlarken yüzün güldü mü
gülmedi elbet
için kan ağlamadı ki

para pul hepsi boşa
bir yandan gelir bir yandan gider nasıl olsa
el açıp muhtaç olma
kimsenin hakkını yeme sakın
zaten boş durmak yakışmaz delikanlı insana
helaliyle çalışmak ibadettir anlasana