Zeynep Beşen Şiirleri - Şair Zeynep Beşen

kaç adım sonra aramızda ki mesafe biter?
yokluğunda terim bile kirli kokuyor bilme sen.
önce dağları alıyorsun ayaklarımın altından
ve ben kasıtlı yüzmeyi unuta bilirim
her an.
durup durup insan kendine eziyet etmeyi sevmez

Sana senden daha sadık kaldığım için
Kalbin tüm gücüyle kırılacak
Yara olacaksın kendine
Başkasına değil sadece kendine.
Bana değil
Sadece kendine

gözü bir pencere olarak görünce ,
içinden bakanı hiç mi merak etmez..
insan aynaya sürekli bakıca bir müddet sonra kendine yabancı olmaya başlar..
neden..
içerinden bakana dışarıda olan yabancı mı gelir..
- hiç öyle baktın mı kendine.

ey benim usul deliliğim
gözlerini kapama
daha yeni başlıyor bu sevda
gönlümün pervane olup yanacağı yer sensin.
kim ne derse desin
buyur dünya

özle ve yan
bunca olan dan sonra.
geri gelmeye cüret etmesin bir daha hayalin.
tamam unutamam seni biliyorum,
ama sende yan.
bunca dediğim,bir avuç bile değil biliyorum,

ey göğün oğlu
toprağın yavrusu
içimde olgunlaşmayan yarasın
gidişin gitmek olsaydı anlardım
neden hala yuvalarım da uyanmak ta sın
ne iyileşmek biliyorsun

ar/tıklıktan kalan tek bir şey var,
güneş olsan yakamayacağın,bir çam dalıyım.
el demek bile yakınlıktır sana.
öyle bir yazıklık ki el bile değilsin bana.
ey mezopotamya sürgünü insan attığı adımı bilmeli.
şimdi uzayın en köşelerine saç sineni..

gel sen ciğerlerime dert diye otur da,
bir kere of diyen diller utansın!

beni köklerimden koparıp kendine alda,
canından sakınan emanetim utansın!

senle ne konuşulur bilmiyorum,
ama karşında öylece durmak istiyorum,
cennete kim düşer bilmiyorum,
düşmen için dua ediyorum,
düşmem için dua ediyorum.
düşer sen adımı an,

gündüzün vakti,gözlerindeki bu gece hali.
ellerinde bir mendilin izleri,
sesinde bir kırılmışlık hissi,
ve tüm şiirlerde söz kısaltma hilesi,
bu daha başlangıç
bu daha en iyisi,