Zeki Tüyen Şiirleri - Şair Zeki Tüyen

sonsuz boyutlu bekleyişleri çağların
emzirir umutların evcil kokusunu
erguvani güzellikler gecesinde görkemli
ağır ve hünerli anlatılan öyküler
dağıtır karanlıkların çakıl tortusunu

bir yanı giyinik gecenin
bir yanı boşluğu döver
uyumlu yaşamalarca kıyıya
zamanı aşındırır birinin
çarpa çarpa yalnızlığa

soğuksun yorgunsun neden çıkageldin
saçlarını neden dağıttın bu saatlerde
yüzünden bencil bir mutsuzluk dökülüyor
otur da bir kahvemi iç bari
havadan sudan konuş için sıkılıyorsa
ilk yaz akşamları hep böyle istanbul'un

sirena pilsen'deyim, kafa çekiyorum
etkileyici bir müzik çalıyor, ayrıntısını bilmiyorum
deli dalgalar dövüyor sahili acımasız
ve yanımda ışıl ışıl izmir körfezi
karanlığın içinden umut doğuyor sancısız

bugün kanatlarında duru bir doğanın
özgürlük şarkıları söylüyor çiçekler
sıcacık güneş ulaşılmaz külçe altın
ben anıları kuşanmışım gözlerime
ve radyoda az sevdiğim bir şarkı
mutsuz bekleyişler giriyor usulca kanıma

bıraktığın o mu
toz pembe hayallere
bir avuç toprak gibi

ağladığın o mu
ışıksız günlerin

kırık bir vazo gibi
çatlamışım her yanımdan
biliyorum yeniden
toparlamak zor beni

istanbul; 15.07.2006

bir temmuz akşamı hammal nuri
asık suratla girdi kahveden içeri
arkadaşları anladılar bir hal var onda
nasıl olsa anlatacak eninde sonunda
önce bir nefes çekti sigaradan doyasıya
sonra olup bitenleri başladı anlatmaya

umut önce doğar güneşten
umut önce kaşıklanır yemeklerden
umut önce koşulur kağnılara
umut önce göverir çiçeklerden
umut önce başaklanır bozkırında yaşamın
umut önce varır tarlaya dört nal

önce suyunu içtim pınarlarından
nimetlerinden yararlandım doyasıya
sonra dertlerinle dertlendim
sen ki herkesi sevecen sandın
yıllardır emeğin gözyaşınla kaynaştı
sen ki usandın