Zehra Atasoy Şiirleri - Şair Zehra Atasoy

Elveda sözü ilmeğini takar boynuna,
Son busenin nefesi dolaşırken teninde.
Uzaklaştığı her adımda hançer saplanır bedene,
Alevlenmeye başlamıştır hasret ateşi yüreğinde.
Ayrılık ölümden beter gelir böylesine sevene,
O anın sahnesi hep yaşar gözlerinde.

Kuşun kanadına sıvıştım usulca,
Sırf kavuşabilmek için sana,
Oysa “gel” bile dememiştin bana.
Ne zemherinin soğuğu durdura bilirdi,
Ne de gecenin karanlığı.
Donan ellerimi ellerin ısıtır,

Güneşimi de alıp kayboldun tepeden
Geri verdin yine karanlıklarımı
Ardından salladığım mendille
Sildim ıslak gözyaşlarımı
Gidişlerin örseledi yüreğimi
Seni düşündükçe büyüyor hasret

I
Bir cümle çıkagelse en babacan haliyle,
Sığınsam korunaklı ifadelerin altına...


(Bir dilek ağacı gibi süsledim, gelinliğimi bin parçaya bölerek

Gündüzler bulanık, çetrefilde saatler,
Gözüme değmiyor, gecenin kara yüzü.
Yağmur tanesinde, asılıdır vaatler,
İki küçük lambaya, tavandır gökyüzü.

Yılgın günlerim çoktur, heybemde toplarım,

Yazamıyorum artık, ikilem içindeyim,
Tutsak duygularım, kalem kâğıt arasında.
İfadelerim kayıp, firarda imgelerim,
Göstermiyor kendini, mürekkep karasında.

İç dünyamda keşmekeş, nice hissiyat dolu.

Peşinden koştuğum güneş doğmadı bir türlü
Teselli edercesine saldığı ışık kırıntılarını
Koyu karanlıklar boğuyor yine
Aydınlığa giden yollarım tıkalı
Alıştım el yordamıyla yaşamaya da
Yine de sevemedim karanlıkları

Bırak bu gece rüyalarına geleyim
Meltemler eşliğinde busem dudağına konsun
……………………………………………………
Namlunun gölgesi düşüyor gözlerime
Kaybediyorum dünyama yansıyan ışığını
Gelmiyorsun rüyalarıma

Her güzel şey gibi,
Vuslatında bir tutamlık ömrü oldu.
Ne çabuk tükettim senli günlerin nefesini.
Gözlerime bak,
İçindeki gürültüyü duyabiliyor musun?
Duyabiliyor musun?

Ağladı sevdam yıllarca mısralarımda
Döküldü kanlı yaşı her satıra damla damla
Ayağı kırılan at misali acı çekmesin diye
Kaç defa dayadım namluyu şakağına
Ben öldürmeye çalıştıkça
Daha bir doğdu daha bir çoğaldı