Zehra Atasoy Şiirleri - Şair Zehra Atasoy

Kadın “özledim” diyordu
Çocuk ağlıyordu
Toprak kokuyordu

Ana kokuyordu toprak
Baba kokuyordu

Alıp götürdün beni de,
Kendinle birlikte.
Nerdeyim bilmiyorum,
Ya da özlediğim nerde.
Yüreğimi de sürükleyip peşinde,
Neredeyiz biz, nerdeyim ben,

Ölüm şimdi baş uçumda
Ölüm beynimin içinde
Hayat avuçlarımda
Sıkıyorum yumruğumu
Tırnaklarımın izi tenimde
Ölüm iki kaş aramda

Kaldırdım başımı, baktım semaya,
Kızıl alevini, yaymış dünyaya,
Vermiş ışığını, yıldıza aya,
Dalgalan göklerde, şanlı bayrağım.

Her karış toprağı, şehit beşiği,

Yazılmış senaryo, oyuncu belli
Sahneyi uzaktan eller görüyor
Hapsolmuş ufuklar, dikenli telli
Duvarın ardından itler gülüyor.

Ağa emir verdi, oynadı kukla

Sen geleceksin ya;
Şakağında pembelerle doğacak güneş,
Kızıla boyayacak gri ufukları.
Karabasan girdabından kurtulacak düşlerim,
Firari uykuların izini sürmeyeceğim.
Vuslat anının sevinciyle,

Seni çok sevdim seviyorum da;
Biliyorum ömrümce de seveceğim,
Benim için belki imkansız ama,
Seni sevmemeyi deneyeceğim.

Seni sevdim seviliyorum sandım,

Sensiz geçen, her gecenin sabahında
Yeni bir güne açarken gözlerimi
Sana gülümseyerek
“Günaydın” diyorum
Uzaklarda olsan da
Beni duyuyorsun,

Kuruldu halaylar, gelecek gamda
Çalınan türkünün, sesleri bamda
Baykuşlar ötüyor, dertli akşamda
Düğünün neşesi, köçekte kaldı

Sözcükler üşümüş, cevaplar kışta

Senden ayrıldığım günden beri,
Gözyaşlarım süzülürken yanaklarımdan,
Adın bir dua gibi dökülürken dudaklarımdan,
Bir aşkını düşündüm, bir yaptıklarını.

Elimi uzatıp tutunacak bir dal ararken,