Zafer Yazıcı Şiirleri - Şair Zafer Yazıcı

Rabbim..

Rabbim!
Hikmetinden hiç sual etmediğim
Bir gün bile olsun “neden” diye düşünmediğim
Sormadığım, sorgulamadığım, bir “of” bile demediğim

Sana,
en bahar havalarımı gönderiyorum
içinde kuşların şen sesi ile
mis kokularını çiçeklerin..

sana,

……. Bahar
Ben hep baharlarda açarım kendimi öbek öbek,
Sonra büyürüm kanatlarında dolanırım arıların vızıl böcek,
Ben baş ağrıtırım ağaçlarla bir, bahar gelince temiz temiz rahat nefes
Sonra ruhlara yemek olurum çiçeklerle en leziz, enfes

Alışkanlığım oldun, unutkanlığım sen.
Korkuların kaygılarım hep sen.
Ne kadar aşktan ağzım yansa da
Üfleyemiyorum yoğurdu bu kez.
Bilmiyorum aşkım mısın canım mısın?

dingin bir su gibiyim
içim dışım bomboş
dışarıdan baksan görürsün içimi
içeriden baksan kırıktır gökyüzü
dingin bir su gibiyim
yalnız üzerimde yapraklar var

demek ki diyorum
çocukluğumdan kalmış bendeki bu soğukluk
bir türlü ısıtamamışlar içimizi
bir türlü ısınamamışız hayata
……..
……..

Ömr-ü hazanım
Gelmedi şu köhne cihana senin gibisi
Gelmeyecek de hiçbir zaman
Bilirim adımın ben olduğundan eminliğim kadar

_______ sıcak bir sonbahar günü yedi tepeden birden çıksa

Gidersen, ardından yıkılır bu yer
bu yıldızlar, bu ay, bu gökyüzü
çöker birden kendi kendine her yer..

Gidersen, ağlar tüm şehir
sokak lambaları yıkılır, kaldırımlar sökülür

gönlümün ateşini yaktım,
devirdim direklerini gemimin.
tayfalarımı bir bir attım denize
kadınlar ve çocuklar filikada
ıslak ve yalnız..
en son gönlümün kaptanı ile fareler kaldı

Bana böyle arkanı dönüp gidiyorsun ya, gitme..

Ey sevgili!
ellerinden tutup gözlerinin içine bakmayı ne çok isterdim
sıkı sıkı sarılıp, gözyaşları içinde “kal” demeyi ne çok isterdim
sana olan sevgimi söylemeyi ne çok isterdim, bilemezsin