Zafer Yazıcı Şiirleri - Şair Zafer Yazıcı

Yüreğimde ki derin anlam!
Hiç gelmeyecek gibi gözüken,
Hiç söylenmeyecekmiş gibi duran,
Sevda türküsünün müptelâsı!

Gecenin koynuna bırakmış her şeyini

Yirmi dördündeydi

Ayın on dördü gibiydi yüzü

Çelimsizdi, yüreğindeydi gücü

hayat bu,
kal desende,
durmaz, gider!

“__ana evinden çıkarken beline sarılan,
___hayat kuşağındır, ev eşiğinden geçerken! ..”

Tut ki ömrünü bir güzele adamışsın
Feda etmişsin kendini!

Tut ki onun için ölmüşsün
Kaç geceler uyumamışsın! ..

Sen,
Evet sen
Bu mısraları okuyan
Güzel insan!

Öyle bir şiir yazacaksın ki

Ağaçların yaprakları dökülür yavaş yavaş,
Kuşlar döner yuvalarına gelirken kış.
Sonbahar artık hüzünlüdür buralarda
Ne seyranlar, ne de bayramlar keser umutları,
Ne de senin yokluğunu unutturur, hüzün! ...

amaların bir sonu olduğu gibi
bunun da bir sonu olacaktır elbet...
elbet bir gün, bir yerlerde
bir şekilde, ama mutlaka! ...
gün ışıldadığında pencerenin önünde
gözlerini açtığında yeni bir güne

“Keşke” demeden daha
Kaç keşkeler tükettik,
Kaç “keşkelere” vurduk kendimizi
Biz, sen ile! ..

Keşkeler içinde boğulduk çaresiz!

Ölüme çare bulamayış gibi bir şey bu
Bitti denildi mi bir kere
Geriye dönüşün olmadığı,
Artık türkülerin eskisi gibi söylenmediği
Hayallerin ötesinde bir şeylerin olduğu
Yaşam dediğin, umut dediğin

Onlar

Düştüler…
Hayatın ortasına tepe taklak, hem de hesapsız!

Sarıldılar…