Zafer Yazıcı Şiirleri - Şair Zafer Yazıcı

……İS

Kap kara gözlerine hayran olduğum memleketim
Nasıl da ecel terleri döktürür şimdi hasretin! .

Bu şehrin gecekondu mahallelerindeki bütün damları benim

beni siz anlayamazsınız, yormayın boşuna kendinizi
isteseniz de olmaz zorlayıp, yıpratmayın bünyenizi
lüzumsuz! seslenip, bağırmayın ayrıca, duyamam sizi
ve boşuna bakınmayın etrafınıza, işitemez, göremezsiniz..

sizin gözleriniz, bakarken buğulu camınızın ardından

Vaktin sınırsızlığı içinde kaybolurken,
Daha çocuktun o zamanlar,
Ve çocukluğun saflığında,
Hayaller ve umutlar hep vardı,
Senden ve bizden habersiz! ..
Yıpranmış bir fotoğraftan çıkar

Dilerim ki;
Bir sabah uyandığında,
Seni ilk karşılayan
Açık camdan içeri giren
Rüzgar olsun
Yazdan kalma..

Güzelliğinle yandı bu gönül!
Gah esse de ruzigar nafile!
Söndüremez bu aşkı,
Ne de durdurabilir aşığı!
Mey şişede ki gibi durmadı yerinde.
Benim sarhoşluğum senden,

Hesabımdan,

Yaz ömrüme;

bir kurşun kalem, bir silgi!

bir su damlası düşmüş
narin yaprak üstüne, çiy!

anamızdan emdiğimiz süt
düşmüş ağzımıza ilkin çiğ!

biz insanlar

hayatımızda iki defa

köy değişiriz

BİR SABAH

Bir sabah
Öyle kimsecikler yokken ortada
Bir ben vardım er meydanda

Sabahın esen rüzgarından,
taze kokulu çiçeklerinden,
sevda dolu, hasret dolu,
özlem dolu türkülerden, gönülden,
ama hep eksikliğini hisseden
yaramaz çocuğun uslanmaz gönlünden